Hij komt altijd als er wat ruimte komt. En ontspanning. Maar ook op een moment dat je het eigenlijk weer niet verwacht. Zo ook nu.
In de nacht van maandag op dinsdag werd ik door Ronald wakker gemaakt. Of ik Xander even een zetpil kon geven, hij had weer zo'n last van zijn voeten. Nadat ik dat gedaan had, voelde ik me al wat misselijk. En algauw werd het erger, en kwamen er bij mij paniekaanvallen opzetten. Ik weet wat het is, ik weet ook dat het weer overgaat, maar tjee, deze waren hardnekkig! Ik zal u de details besparen, maar ik zat ruim een uur op het toilet, en liep compleet aan alle kanten leeg.
Het werd een moeizame dag, en ik wist, ik móet nu even hulp inschakelen. Ik contacte de huisarts/praktijkondersteuner als vangnet, belde mijn moedertje voor mentale steun, snotterde alle zakdoeken vol, en Ronald nam alles wat betreft Xander over. Zo fijn dat dat kan. En lang leve de oxazepam, hoewel 1 niet voldoende was om rustig in het koppie te worden. Tja, dan nemen we er toch 2? En in de loop van de dag werd ik, naast een halve slaapwandelaar, ook rustiger in het koppie.
Later op de middag kreeg ik koorts. Hoera, wat was ik daar blij mee! Want ik kon nu de aanvallen plaatsen. Ik heb deze vaker als er een griep aan zit te komen.
Na een goede nachtrust gaat het vandaag een stuk beter. Fysiek een kilo lichter in 1 dag, maar óók lichter in mijn hoofd. Ben inmiddels weer 'nuchter' van de kalmeringsmiddelen, en in staat Xander van school op te halen.
Maar ik realiseer me dat dit best nog maar het begin kan zijn van mijn terugslag. Of, nou ja, misschien is dat een wat zwaar woord.
Maar na het afgelopen jaar is er ineens zoveel rust gekomen nu Xander naar school gaat. En niet alleen rust, ook opluchting. Want het gaat gewoon goed met hem op school. Hij houdt het vol, ook de lange dagen, en is thuis gezellig. Ik hoef geen huilend of angstig kind te kalmeren, maar kan hem rustig bij de klas brengen en vertrekken.
En dus zit ik thuis. En heb zoveel meer tijd. Ik hoor de stilte bijna angstig hard in mijn oren suizen. Ik hoor weer vaak de klok hardop tikken. Het is weer uren achtereen opgeruimd in huis. Ik hoef mijn oren niet steeds te spitsen. Ik mag zo lang doen over mijn klusjes als ik wil. Ik hoef niet elke keer aan Xander te vertellen wat ik nu weer ga doen. Ik kan de gordijnen dichttrekken en lekker tukken of een programma terugkijken. Ik kan eindelijk weer de muziek opzetten die ík wil.
Hoe logisch is het dan, dat dán de man met de hamer komt? Heel, heel logisch. En ondanks dat ik die man niet tof vind, laat ik 'm toch maar op visite komen. Vooruit, hij mag ook best even gaan zitten. Koffie voor 'm zetten vind ik net iets te ver gaan, want stiekem in mijn hart is hij niet heel welkom. Maar komen doet hij hoe dan ook toch wel. En ik weet: hem vriendelijk behandelen is de beste manier om met 'm om te gaan. En dat probeer ik dan maar, zo goed en zo kwaad als het gaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten