Het begon al met het plakken van Emla. Het duurde denk ik 10 minuten voor ik hem zover had dat hij in de buurt van de bank was waarop hij moest liggen. Hij weigerde te gaan liggen, en begon hard te huilen. En het lukte me voor het eerst niet meer het alleen te doen. Xander is zoveel groter en sterker geworden, dus Ronald moest helpen hem in bedwang te houden. Het lukte, maar wel met het gevolg dat Xander met ogen stijf dichtgeknepen bleef liggen, hartverscheurend huilend en hij weigerde ook maar in beweging te komen. 'Ik kan niet meer lopen!'
Na veel aandringen en stimuleren kregen we hem op tijd in de auto.
De reis ging voorspoedig, de afleiding van onderweg zijn deed hem goed. Hij zat wel wat scheef, maar was verder goed te pas.
We waren ruim op tijd in het Maxima.
Het aanprikken was simpelweg drama. Huilen, schreeuwen, rare klanken uitstoten, trappen, en grote angst en paniek dat het lijntje bleef zitten.
Tom, de pedagogisch medewerker die in het begin probeerde Xander te begeleiden en af te leiden, trok zich op een gegeven moment terug omdat hij zag dat alleen ik hem nog kon bereiken. Eén verpleegkundige, een jonkie nog, leek behoorlijk onder de indruk hoe heftig het voor Xander was. Ze zei niet veel en liep een beetje stilletjes langs ons heen toen het klaar was. Monica, de andere verpleegkundige, kent hem langer dan vandaag, dus was er inmiddels wel aan gewend.
Goed, het lukte, we waren klaar met aanprikken, en gingen door naar de dagbehandeling. Xander weigerde te lopen, dus droegen we hem maar.
Hij trok rare gezichten van de spanning, en had op een gegeven moment zijn halve hand in zijn open mond.
We moesten ruim een uur wachten
Xander wilde niet normaal zitten. Hij keek een filmpje, maar elke paar minuten kwamen er weer een paar snikken en wat gehuil, en klaagde hij over pijn door het lijntje en vroeg hij hoe lang het duurde. Na een poosje op mijn schoot te hebben gehangen moest hij plassen, en bleek hij het ook al gedeeltelijk in zijn broek te hebben gedaan.
We besloten dat hij maar die broek en onderbroek aan moest houden, elk gefriemel was teveel.
Eindelijk waren we aan de beurt. Met bed en al liepen we naar de sedatie-afdeling. Er mocht 1 ouder bij zijn om in slaap te brengen, en dat deed ik zelf.
Xander moest op het bed gaan liggen, maar dat durfde hij niet. Ik tilde hem uiteindelijk maar op, zette hem erop en ging er heel dicht tegenaan zitten.
De arts van de kinderchirurgie vroeg nog wat controlevragen. En ondertussen bleef Xander maar vragen stellen: 'moet ik slapen? Wanneer gaat mijn kastje eruit? Hoe gaat dat?' We hadden hem alles van tevoren uitgelegd, maar hij bleef de vragen nu maar herhalen. En steeds maar huilen tussen de vragen door.
Uiteindelijk pakte de anesthesist door en spoot het slaapmiddel in. Oh, eindelijk werd hij slap in mijn armen, eindelijk rust voor hem. En met de tranen nog op zijn wangen legde ik hem voorzichtig neer, gaf hem een dikke kus en liep met de pedagogisch medewerker weg.
Tom gaf aan: 'je deed het fantastisch, ik had werkelijk niks toe te voegen'. Ik had een brok in mijn keel. 'Dank je.'
En tijdens het wachten kwamen de tranen bij mij. Jeetje, ik denk de heftigste keer om hem onder narcose te brengen. Wat een angst....
Maar gelukkig, toen was het ergste voorbij. Hij sliep flink lang op de uitslaapkamer, waarschijnlijk mede dankzij de uitputtende spanning van de hele dag. Hij kwam redelijk rustig bij, en het was bijna grappig hem met een soort van dubbele tong te horen praten. 'Ik heb heel goed geslapen'. 'Wanneer gaat mijn kastje eruit?' En hij vermaakte zich met een stickervel die hij had gekregen op de uitslaapkamer. Alles werd ondergeplakt, zijn handen, en het verband waar zijn infuus zat.
Op de dagbehandeling vroeg de verpleegkundige wat hij wilde eten. 'Ik mag niet eten...'
Het duurde even voor hij doorhad dat dat verbod opgeheven was.
Hij at een krentenbol, 2 tosti's, het infuus ging eruit, en toen mochten we gaan.
Linearecta naar de cafetaria in De Bilt. Want donderdagmiddag 17.00 uur wegrijden in Utrecht met slecht weer, dat is vragen om file. Dus besloten we eerst ergens lekker te gaan eten.
En nu: bijna thuis! Xander bekijkt op Google Maps hoeveel minuten het nog duurt. Nog 16 zegt hij. Dus gooi ik snel dit stuk op het wereldwijde web, zijn jullie ook weer op de hoogte.
P.S.: De kinderchirurg gaf op de uitslaapkamer aan dat er een speciaal team is voor kinderen waarbij bloedafname heel moeilijk is vanwege angst en veel spanning. 'Als ik zag hoe hij was met het onder narcose gaan, dan is hij daar wel kandidaat voor'.
Er gaat dus gekeken worden hoe ze Xander in de toekomst zo goed mogelijk bloed kunnen afnemen met zo min mogelijk angst.
Lijkt me niet geheel onverstandig. Want als hij zo ook zal zijn met bloedprikken (wat niet onaannemelijk is), dan zal er wel wat aan gedaan moeten worden middels een klein roesje o.i.d.
Dit is trouwens de PAC die anderhalf jaar in zijn lichaam heeft gezeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten