Het gaat goed! De afgelopen nacht hebben we redelijk goed geslapen. Xander werd wel om 3.00 uur wakker van de pijn. We gaven hem paracetamol, legden hem comfortabel op zijn rug met een extra kussentje, en we lazen met ons slaapdronken hoofd een verhaaltje voor van ene Jip en Janneke die niet alleen de plantjes water wilden geven met hun gieter, maar ook vonden dat Poppejans nodig gedoucht moest worden.
Vandaag was Xander redelijk goed te pas. Hij is voorzichtig met bewegen, en doet veel dingen met rechts in plaats van links. Zo ook het harken in de tuin.
De wond doet geen pijn, maar zal ongetwijfeld nog wat trekken. Maar hij redt zich er wel mee.
En ja, er stond natuurlijk een belangrijke afspraak op het programma: naar de speelgoedwinkel! Xander vond 7.00 uur 's morgens daar best een geschikt tijdstip voor. Maar nee, dat was toch echt te vroeg.
Een paar uur later liep hij zielsgelukkig met een grote dobbelsteen-voetbal en een vrachtwagen en 2 trekkers weer naar buiten.
Van zijn angst en paniek merken we niks meer. Hij heeft geen nachtmerries, en praat er verder ook niet over.
Of hij zijn PAC al wilde zien? Nee, dat was echt een brug te ver. Ik opperde het heel voorzichtig, en op het moment dat ik zijn gezicht zag vertrekken, zei ik hem gelijk dat het echt niet hoefde. 'Maar mama wil hem wel bewaren voor als je 'm ooit wél wilt zien'.
Dat was goed.
'Mama, ik denk dat als ik 17 ben dat ik 'm dan wel wil zien'
Hoe hij op 17 kwam? Geen idee. Het is in ieder geval een veilig eind weg voor hem.
En nu gaan we fijn weekend houden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten