Het is weer maandag

En toen was er al weer een week voorbij...een nieuwe maandag. Ondanks dat het enerzijds nog zo'n lang traject zal zijn, gaan anderzijds de weken ook wel weer redelijk snel voorbij. Zeker als Xander zich best goed voelt. En dat was afgelopen week gelukkig het geval,  ondanks de zware kuur vielen de bijwerkingen mee. En dus werd er weer flink geknipt! Het liefst natuurlijk met papa op de bank...

Vandaag is een relatief lichte kuur, alleen de Vincristine. En dus heb ik zojuist Ronald uitgezwaaid naar het werk, en gaan Xander en ik samen naar Utrecht. Toen we het hem vanmorgen vertelden toen hij bij ons in bed lag, dat we vandaag weer naar het ziekenhuis gaan, moest hij even huilen. Maar het verdriet en chagrijn was redelijk snel over, zeker nu hij een racefilmpje zit te kijken. 

Tja, vroeger waren we wat strikter met schermtijd. En het liefst zou ik dat nog steeds zijn. Maar in tijden van algehele malaise en teleurstellingen is het soms toch een uitkomst om hem af te leiden. We proberen zo normaal mogelijk door te leven en op te voeden. Anderzijds, dit ís geen normaal jaar. En daar moeten we ook rekening mee houden. Als we af en toe weer zien hoe lang de kralenketting al is, en hoeveel er nog bij gaat komen, dan besef je ook weer wat hij allemaal moet verwerken. 

Vanmiddag om 12.50 start het programma in het ziekenhuis met de behandelkamer. (Dat betekent rond 11.15 uur thuis vertrekken.) Daarna wachten tot de uitslag van het bloed er is, de afspraak bij dokter Martine, en dan toedienen van de chemo. 

Verwachtte thuiskomst-tijd: niet voor 16.30 uur. En dan ben ik nog optimistisch. 

Dus. Nienke, hoog tijd om je van de bank te hijsen, aan te kleden, en je nog enigszinsch nuttig te maken in het huishouden: voor je het weet is het Emla-plak-tijd!