En dus hing de was al om 7.00 uur aan de lijn buiten.
Hij eet zelf niks, en zit weer volledig aan de sondevoeding. Ik geef hem wat minder dan eigenlijk moet, omdat ik 'm niet op te hoge stand wil zetten, anders wordt hij nog misselijker. Ook is hij vermoeider, en doet hij elke middag een dutje op de bank. Zijn moeder op de andere bank, en ik moet zeggen: dat is dan best even lekker!
Ik moet er aan wennen weer medicijn- en gifmengseltjes klaar te maken. Tegen de misselijkheid, maar ook de Macrogol heb ik weer gestart omdat de leidingen niet geheel doorlopen zoals voorheen. We maken ons maar weer gereed voor extra schoonmaakwerkzaamheden de komende dagen...😷
Gelukkig heeft Xander wel veel gezellige en goede momenten. Hij heeft vanmorgen geholpen in de tuin en eindeloos rondjes gefietst. Ook zijn we vanmiddag even naar de markt in Dinxperlo geweest, maar als we dan weer in de auto zitten wordt me er toch een partijtje gegaapt....! Nee, dit keer niet door mij. Dus toch gewoon op normale tijd naar bed, en hopelijk blijft het komende nacht rustig.
En verder eigenlijk niks nieuws of bijzonders aan het front. Het klinkt gek, maar ook de bijwerkingen van de kuur beginnen te wennen. We schrikken niet meer zo gauw van een pijntje hier of daar, van temperatuurwisselingen, houterig lopen, piepende sonde, tintelingen, wimpers die uitvallen, een chemische geur die er rond hem hangt (die chemokuur is echt letterlijk een chemisch goedje!), dagen geen ontlasting, een plotselinge hoest waarbij ineens meer meekomt, een huid als schuurpapier enzovoorts. Het zijn allemaal bekende dingen, en we weten nu dat het er bij hoort. We troosten, helpen, proberen de boel zo goed mogelijk in en op gang te houden, leiden hem af, en weten dat er elke keer weer betere en fijnere momenten komen. En dat het allemaal nog vele malen erger kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten