Ik roep altijd: 'ik moet minimaal 7 uur slaap hebben, anders functioneer ik niet!'. Het was mijn grootste angst toen Xander net geboren was. Maar gek genoeg, toen het zover was, ging het best goed met 4 uur per nacht.
Ook nu.
Xander is onrustig, heeft nachtangsten, en plast zoveel dat halverwege de nacht het bed verschoont moet worden.
De ijverige zuster bedacht dat het misschien rustgevend was om een lampje neer te zetten met ronddraaiende sterren op het plafond. Ik laat haar maar begaan, ze bedoelt het goed. Totdat het ding er na 5 minuten mee stopt, en er ineens een liedje begint te tingelen. Xander krijsend overstuur, en ineens ben ik het zat en komt mijn moederinstinct naar boven. Ik laat teveel dingen begaan, alles in het kader: zij hebben er verstand van. Maar ík kén Xander. De lamp gaat onmiddellijk op de gang. Prikkels genoeg hier, daar hoeft geen tingelsterrendraailamp bij. En wanneer Xander eindelijk in een iets diepere slaap is, besluit ik zelf naar de zusterpost te lopen en geef ik aan dat ik absoluut niet wil dat hij wakker gemaakt wordt om de bloeddruk op te meten. Want tussen alle info die op me af kwam, was dat ook even gemeld. 's Nachts bloeddruk meten. Prima. Maar hij wordt daarvoor níet wakker gemaakt!!!
De zusters begrepen het.
En vanaf 3:15 hebben we alledrie tot 7:15 diep geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten