Lieve lieve meelevende vrienden en familie. We krijgen ontzettend veel lieve berichten en vragen over hoe het nu gaat met ons. Ik wil het liefst jullie allemaal persoonlijk antwoord geven. Maar het lukt niet. Het is zoveel allemaal. Omdat we in de onderzoeksfase zitten, gebeurt er zoveel om ons heen, en planningen veranderen elk uur. Sommige berichten beantwoorden we wel, anderen niet. En er zit werkelijk geen enkele logica in wie wel en niet antwoord krijgt. Dat heeft alles te maken met wanneer je appt, of er net een zuster binnen komt, of we het bericht gelijk zien en of ons hoofd er naar staat.
Momenteel ligt Xander op de uitslaapkamer. Hij heeft een klein kastje onder de huid gekregen voor medicatie, het aftappen van bloed enz. Ook heeft hij een sonde gekregen. De slechte eetlust van de laatste tijd wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de tumor die op de darmen drukt. Via de sonde kunnen ze hem het nodige toedienen.
UPDATE: binnen 5 minuten heeft hij de sonde eruit getrokken. Die missie dus mislukt. Volgende keer wanneer hij onder narcose gaat nieuwe poging.
Hij mocht rijdend in bed naar de OK. Het was spannend, maar ook leuk. Want héé, de trams en bussen reden onder ons door! Hij bombardeerde zijn bed tot Scania. Een gele.
Maar het was ook niet leuk.
Want wat is dat tegenstrijdig. Je kind roept en huilt 'ik hoef niet bang te zijn'. En je troost hem en zegt dat hij inderdaad niet bang hoeft te zijn. Maar het is niet eerlijk. Want wat als je ineens een raar operatiehemd aan moet? Iedereen om je heen in steriele kleren. Een donkere koude kamer met alleen maar instrumenten. Op een behandeltafel moeten zitten. En dan dat ellendige kapje op waardoor de paniek compleet is.
Maar mama is er. Je mag in haar armen in slaap vallen. Terwijl zij eindeloos blijft zingen: Jezus is de Goede Herder, Jezus Hij is overal.' Ja, ook hier is Hij. Júist hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten