Daar staan we dan

Lieve Facebookers,

Velen van jullie hebben het nieuws al gehoord over Xander. Afgelopen nacht is er bij hem een tumor in zijn nier geconstateerd. 

Omdat schrijven voor mij een uitlaatklep is, en voor de verwerking, wil ik regelmatig een update plaatsen. Ook omdat ik weet hoeveel mensen mee willen leven en bidden.

Ik heb momenteel niet de gelegenheid om op reacties te reageren. Maar weet dat alle reacties gelezen en gekoesterd worden!

Hierbij het eerste deel.

DAAR STAAN WE DAN. 

1.00 uur in de nacht. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis in Doetinchem. Bestemming: Prinses Maxima Centrum in Utrecht. Xander is vrolijk. We gaan op de snelweg rijden, dus dat betekent vrachtwagens kijken. We zeggen hem maar niet dat er op dat tijdstip niet zoveel vrachtwagens onderweg zijn.

We zijn blij dat we met onze eigen auto kunnen. Even met z'n drieën, zonder alle hele fijne behulpzame lieve vrolijke wakkere zusters. Super lief, maar we willen rust.

Er zit een bult. In Xanders buik. In zijn nier om precies te zijn. Een flinke. 'Waar hebben we het dan over, vroeg ik. Terwijl ik, toch die secretaresse, achteloos kernwoorden opschrijf op een papiertje. '2 cm, 5, 7?' De kinderarts kijkt me van boven haar mondkapje direct in de ogen. 'We hebben het over een tumor van 13 cm...' ik zucht...'bij 18 cm'. Ik hap naar adem. 'Oké. Dat is echt fors'. 

Fors? Iemand vergeleek het met een fotolijstje vandaag. 13x18. In dat kleine lichaam? 

We worden allervriendelijkst en behulpzaam ontvangen in het PMC in Utrecht. Om 2:30 zitten we op kleine krukjes te praten over MRI's, onderzoeken en bloeduitslagen. Het liefst wil ik Xander meenemen en thuis in zijn veilige bedje stoppen. Maar hoe moe hij ook is, het kan niet. Niet in zíjn bedje. Want met elk uur dat verstrijkt vanaf de eerste afspraak bij de huisartsenpost, vervliegt die hoop steeds meer. Het PMC zal steeds meer eigen moeten worden.

Vandaag werden er weer een echo en foto's gemaakt. Het was moeilijk en pijnlijk, voor hem en voor ons. 

En hij is zoooo moe. Van alle indrukken en angsten die hij moet overwinnen. En het slapen wil niet goed vanwege het infuus. 

Denken over wat er wellicht nog moet en zal komen durven we niet. Dat is te veel. Stapje voor stapje. En ondertussen blijft dat ene lied in mij resoneren. Wat ik, alleen in de auto om spullen op te halen, luidkeels en steeds herhalend in de auto heb gezongen. 

'God wijst mij een weg, 

als ik zelf geen uitkomst zie. 

Langs wegen die geen mens bedenkt

Maakt Hij mij Zijn wil bekend.

Hij geeft elke dag

Nieuwe liefde, nieuwe kracht.

Als ik mijn hand in Zijn hand leg

Wijst Hij mij de weg'.