Hoera, tot over 3 maanden!

Het is eindelijk zover: de behandeling van Xander is definitief klaar! Alles was goed: urine, bloed, en ook de echo's waren prima.

Dus de bloemenkraal kon in ontvangst genomen worden. En omdat Xander zijn autobingo had ingeleverd, kreeg hij van Leonie een prachtige medaille. Die natuurlijk wel vergezeld moest gaan met het volkslied, zoals het echte sporters betaamd. Dus werd er op maandagmorgen, 10.15 uur, op spreekkamer 205 door 6 mensen luidkeels het Wilhelmus gezongen. Dat had dr. Martine niet eerder meegemaakt. Maar ja, Xander is ook niet zomaar iemand, haha!

Het liep vanmorgen werkelijk verbazingwekkend van een leien dakje. Natuurlijk vond Xander het aanprikken en de echo's lastig. Maar mede dankzij de verhaaltjes van Jip en Janneke die ik hem voorlas tijdens de onderzoeken, bleef hij heel stil luisteren en konden de echoscopisten in alle rust hun werk doen. En tussen de onderzoeken werd er zelfs nog even flink gesjoeld.

Ook was vandaag het moment om de cadeaus als dank voor Leonie en Martine te geven. 

Voor Leonie een gehaakte troostdeken die ze, samen met dokter Martine, mag doorgeven aan een andere patiënt of ouders die het nodig hebben. En voor Martine een boek met daarin een greep uit het blog van Xander. 

En wat volgens Leonie niet snel gebeurt, gebeurde nu wel: we kregen Martine stil. Echt even helemaal stil. En een beetje emotioneel gaf ze ons een knuffel. 

En nu? 3 maanden wegblijven. Drie lange, lange maanden. Pas op 20 maart mogen we weer.

En o ja, omdat het met eten zo goed gaat, mag de sonde eruit! Omdat dat voor vandaag even beetje teveel werd en wij even moesten wennen eraan, doen we dat straks zelf thuis in alle rust.

Ook de diëtiste was ongelooflijk verrast hoe ver Xander is met het eten, normaal gebeurt dat echt niet zo snel. Hij eet in principe weer normaal, behalve het avondeten. Maar ook daarin worden er stapjes genomen. Patat en frikadel gaan er weer in, en hij heeft zelfs gisteravond weer een aantal happen macaroni gegeten. Die sondeslang trekken we er dus vandaag nog uit! 

Op naar huis. Het voelt gek en tegelijk gewoon. We stappen het normale leven weer in. En we zijn dankbaar. Ongelooflijk dankbaar.