En toen was het zover...

En toen was het zover. De laatste chemokuur. De laatste van 26 kuren. 

De tijd kroop voorbij. En tegelijk: de tijd vloog voorbij. 

Een memorabele dag? Ja en nee. Ja, de laatste keer. Nee, we moesten ons gewoon weer ‘normaal’ opladen hiervoor. Er moest namelijk gewoon weer Emla geplakt worden, er moest gewoon weer gewogen en spierballen gemeten worden, en het allervervelendste: hij moest weer aangeprikt worden en chemo toegediend krijgen. Maar toen? Toen konden we ‘m eindelijk zeggen: ‘dit was de laatste, je bent klaar!’ En toen bleek er ook nog eens een heul groot cadeau te zijn, van de pedagogische zorg in Ede. Zó lief. 

Toen we naar de parkeergarage liepen, liep er een ongelooflijk trots kereltje naast me. Met rode wangen en een rood oor van het harde huilen, het trappen en schreeuwen vanwege het aanprikken en afkoppelen. Mét een enorm pakket. ‘Mama, zouden nu alle mensen zien dat ik een cadeau heb gekregen?’ Nou, dat zagen ze echt wel hoor!

Op de terugweg naar huis moest ik een klein traantje laten. De laatste kuur. Ja, hij zal nog regelmatig aangeprikt moeten worden. En in december gewoon weer onderzoeken. Maar níet meer eindeloos zijn geboortedatum hoeven noemen als check voor de chemo. Niet meer die chemische geur die hij de eerste uren om zich heen heeft hangen. Niet meer wachten bij de apotheek op de Aprepitant. Niet meer het toedienen van de chemo, wat voor hem op dat moment vies en naar voelt. 

Hoe definitief het is dat dit daadwerkelijk de laatste is? Niet. Want niets in het leven is zeker. Als één van de toekomstige controles uitwijst dat de kanker weer terug is, zullen we weer een pad van chemo en ander ongerief moeten bewandelen. Maar daar gaan we zeker niet vanuit! En voor zover we nú weten, was het de laatste. 

En jawel, pas over 4 weken weer naar het ziekenhuis. 4 weken! Dat is nog nooit gebeurd sinds eind februari. Tjonge, wat moeten we nu met al die vrije tijd gaan doen? 😉

De komende tijd zal in het teken van herstel, rust, en opbouwen staan. In het tempo van Xander zelf. 

Hij heeft namelijk volgende week niet zijn eetlust, haren, wimpers en kracht terug. De chemo wordt langzaam afgebroken in het lichaam, dus daar gaat echt nog wel tijd overheen. Het slangetje in zijn neus gaat er ook voorlopig nog niet uit. 

Toen Xander net geboren was, had hij een wat lastiger start, en moesten we uiteindelijk een week in het ziekenhuis in Winterswijk blijven. En ik herinner me nog zó goed wat the good old wijze kinderarts Frits Küpers antwoordde op mijn vraag of hij enig idee had wanneer we naar huis zouden mogen. In spijkerbroek en overhemd, want zijn dienst zat er eigenlijk al op, maar hij wilde nog even komen buurten om te zien hoe het ging. Hij knikte met zijn hoofd naar de wieg: ‘Dat bepaal ik niet, dat bepaalt het kereltje hier zelf’. 

Betekent dat dat we Xander alles laten bepalen? Welnee. We sturen, stimuleren en kaderen hem in datgene wat hij nodig heeft. Maar wel in het tempo wat hij aangeeft, wat hij aan kan en wat zijn lichaam aangeeft. En dat is weer een hele nieuwe fase. Een spannende fase, maar ook een fase waar we naar uit kijken!