De sonde

We hebben helaas de 4 vrije weken niet daadwerkelijk ziekenhuisvrij kunnen hóuden. We zijn namelijk op dit moment, woensdagmiddag 12 uur, weer op weg naar Ede. Xanders sonde moest vervangen worden, en we zouden dat de thuiszorg laten doen. Dat hebben ze vanmorgen ook geprobeerd, maar het is niet gelukt. 3 keer geprobeerd, maar er bleef op het laatste stukje weerstand zitten. Waarschijnlijk omdat hij toch teveel er spanning op zette. Nog 7 cm van de 44, maar het ging niet. Kokhalsen, huilen, hij kreeg het benauwd, alsof hij bijna stikte. Zo naar om te zien, ik was er zelf daarna wel 3 kwartier behoorlijk van slag van. En Xander deed zo z'n best om te slikken en het goed te doen...! Hij vroeg daarna aan mij een paar keer of hij het wel goed had gedaan. 'Tuurlijk jongen, je deed ontzettend je best, maar ook dan kan het zijn dat iets toch niet lukt...'

Nu dus op weg met z'n drieën naar Ede. Want alleen kan ik dit niet, en wat is het fijn dat Ronald dan zo mee kan en dit ook met zijn werk zo flexibel gaat. 

Moet ik Xander onder narcose helpen brengen, aanprikken, of zelfs na de operatie hem aan al die slangen zien: het was voor mij persoonlijk minder lastig dan dit. En dus permitteerde ik het mezelf, nee gebóód ik mezelf, een Oxazepammetje te nemen voor we weggingen. In het welzijn van mij, en dus ook voor Xander. Want moeder rustiger = kind rustiger. 

Nu maar hopen dat het in Ede wel lukt, wellicht hebben ze een geheim trucje.

En ergens hopen we dat het voor de laatste keer is dat de sonde ingebracht moet worden. Want overdag is hij inmiddels van de voeding af! Sinds ruim een week hebben we sondevoeding in de nacht verminderd om te zien wat er zou gebeuren met zijn eetlust. En die is echt wel wat aan het terugkomen. Hij eet zo'n 2 tot 3 boterhammen per dag, 2 glazen melk en soms nog wat tussendoor zoals een bakje chipjes. En natuurlijk standaard een bakje vanille ijs. Warm eten weigert hij categorisch. We vermoeden een combinatie van niet lusten, niet durven en een lichte vorm (misschien wel een iets meer dan lichte vorm) van eigenwijzigheid. Nu hebben zijn ouders ook regelmatig last van die drie facetten, al dan niet tegelijk dan wel afzonderlijk. En ook niet alleen wat betreft avondeten.

Moeten we hem gaan pushen en dwingen met eten? Nee, gaan we (nu nog) niet doen. Laat hem nu genieten van de boterhammen met hagels, gekookt ei, kruidenroomkaas en al zijn andere favorieten. Eten is niet alleen goed voor de groei, maar moet ook weer leuk zijn. Een afleiding tussen het spelen door. Een rustmoment in de dag. Een leermoment om zelf zn brood te smeren. En als hij een hap neemt en zegt: 'mama, ik vind het lekker!', dan is het goed. En de rest vullen we 's nachts met wat voeding aan. 

Wat een rust overdag! Geen gesjouw met de tas, en het scheelt mijzelf ook flink wat tijd. Het doet het humeur van zowel Xander als mij goed.

Goed, die sonde dus. Nog een kwartiertje voor we er zijn,brrr! Xander maakt zich, hoe knap is dat!, van tevoren niet druk. Hij is bezig met autobingo, die mag hij namelijk over 2 weken bij Leonie de verpleegkundig specialist inleveren voor een cadeautje. 

Hij weet wat er zometeen gaat gebeuren, maar hij parkeert het, en pas op het moment zelf komt de stress ineens hard opzetten. 

Dus eten we nog een broodje, en hopelijk kunnen we straks melden dat het gelukt is!