De ochtend begon vroeg, maar wel vrij positief. Xander reageerde niet echt verdrietig op het nieuws dat we naar Utrecht moesten. En het lukte zowaar ook om een plasje op te vangen. We reden iets voor half 8 weg. Tot dusver so far so good.
En toen begonnen de files. Eerst de gebruikelijke tussen Beek en Arnhem. En toen we die 13 km gehad hadden, wat op zich nog niet eens zó veel tijd kostte, kwamen we bij Veenendaal in de file. Die was niet eens zo lang, maar we reden praktisch niet. Op 1 plek hebben we wel 20 minuten volledig stilgestaan. Ik belde de polikliniek en de verpleegkundig specialist dat we 8.50 uur niet gingen redden. Het werd 9.35 uur. Ruim 2 uur er over gedaan dus.
We hoefden niet lang te wachten. We werden opgehaald door de pedagogisch medewerker en Xander wist onmiddellijk hoe laat het was. Zijn humeur daalde tot het nulpunt. We konden hem nog even opvrolijken met het wegen en meten van Raffie, maar toen was het gedaan. De bloeddruk meten was zinloos, onderdruk van 87. Tja, waar zou dat door komen? En met het aanprikken was het ook een gevalletje houtgreep en spuugzak erbij houden. Wat een drama en een geschreeuw. Hij sloot zich af, bleef boze klanken schreeuwen, maar het lukte om te doen wat gebeuren moest.
Ik leverde keurig en trots het plasje in. Later bleek dat het plasje alleen even gecheckt was op eiwitten, maar dat deze niet naar het lab was gegaan. Foutje van de mensen van de behandelkamer. Lekker dan. Want het goedje zal inmiddels wel weggespoeld zijn. Oké, over 3 weken nieuwe ronde, nieuwe kansen.
En toen de echo van de buik. Net zo'n drama. Hij wilde niet liggen, huilde, schreeuwde en kotste daarna papa onder. En even later mocht ik eraan geloven. Ik probeerde het op te vangen in het zakje, maar de helft ging over mijn broek, de vloer en Xanders schoenen. Robalds eerste reactie? 'Ah, jij dus nu ook, ben ik niet de enige die eronder zit'. Tijd om gelijk schoon te maken was er niet, de echo moest door. Alles voor de goede plaatjes. Nou, dat is uiteindelijk gelukt. En het schoonmaken deden we met babydoekjes.
Daarna hadden we consult bij Leonie, want dokter Martine bleek ziek te zijn. En waar Xander de vorige zo goed meewerkte met Leonie, was het ook dit keer wat moeizamer. Maar, de bloedwaarden waren prima, en aan het eind van het consult bleek het verslag van de echo ook net binnen te zijn. Geen bijzonderheden, dus alles lijkt goed te zijn.
Als laatste werd de chemo toegediend. Ook geen pretje, maar ook dit lukte, met enige dwang en veel tranen. En het enige wat Xander daarna nog wilde, was: naar huis!
Toen we bij de auto waren en ik Xander medicatie voor de misselijkheid gaf en aansloot op de voeding, was zijn wonderbaarlijke conclusie van deze ochtend: 'het is best goed gegaan'. Tja, als dat voor hem uiteindelijk het eindoordeel is: vooral zo laten, en niks meer aan doen.
En nu fijn naar huis, hopelijk zónder files.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten