Het zit erop!

Dat was 'm dan, de laatste Doxo. Het zit erop. En erin. Vanaf nu mag Xander de naam van dit goedje weer leren vergeten. Hopelijk nooit meer! We moeten nog wel een heel aantal kuren, maar niet meer met dit rooie gifmengsel. Het schijnt bij chemotherapie dat als je het spul op je handen krijgt, je brandwonden krijgt. En hij krijgt het in de bloedbaan. Daar moet je dus echt niet over nadenken, zeker niet als je bedenkt hoe vaak hij het al heeft gehad. Waar we wel over nadenken? Dat het een wonder is hoe goed het spul zijn werk heeft gedaan, en dat we dankbaar zijn dat de Heer de behandeling tot nu toe zo zegent. 

Vanmorgen liep alles ontzettend traag, maar vanmiddag tijdens het inlopen ging het ontzettend goed. Lijkt wel pannenkoeken bakken: de laatste pannekoek is altijd het beste. Zo was Xander tijdens deze laatste laatste lange kuur gezelliger dan alle vorige keren. Hij heeft meer dan 2 uur op dezelfde plek gespeeld. 

Ronald en ik hadden allebei een uur 'vrij', waarin we ons eigen ding konden doen. Ronald gebruikte deze om te wandelen. Ik ook wel even, maar ik vond het al snel te benauwd, en benutte mijn tijd door even wat dingen met de apotheek te regelen. 

Ik maakte nog wel even het volgende mooie plaatje van het Maxima.

En nu: naar huis! Eerst even eten ergens onderweg (tjonge, waar zouden we dát nu gaan doen, haha!), en dan als de wiedeweerga naar huis.