Tegenwoordig vertel ik Xander op maandagochtend tijdens het kijken naar een filmpje dat we weer naar het ziekenhuis moeten. Zo komt deze teleurstellende boodschap wel aan, maar door de afleiding van het filmpje komt de boodschap minder hard aan. Het sijpelt als het ware wat langzamer door. En ondanks dat het wat gemopper en een beetje schrik veroorzaakt, scheelt het toch een scène op de maandagmorgen. Want ja, er zijn een hoop leuke dingen die ermee gepaard gaan. Maar het ziekenhuis blijft toch het ziekenhuis, inclusief wachten en aanprikken en mensen die aan je lijf zitten.
We vertrokken keurig om 11.00 uur, en waren keurig op tijd in het Maxima. 12.13 uur om precies te zijn. En warempel, ook in het ziekenhuis liepen ze op schema, waardoor hij op tijd de controles kreeg en aangeprikt werd. Zelfde drama als altijd, maar daar ga ik niet meer teveel over schrijven. 'Het is wat het is', inmiddels moet iedere lezer van dit blog deze spreuk wel kennen.
Weer in gewicht toegenomen, 19.4 kilo, hij is nu 111 cm, en de bloeddruk wordt elke keer leuker. Dit keer 97/64. Heerlijk toch, alleen daarom al top dat de Wilmstumor eruit is.
Ook de bloedwaarden waren goed, dus de middelzware kuur kon doorgaan.
Ik gaf aan dat Xander slechter begint te lopen. Een bekend probleem bij kinderen die Vincristine krijgen. Dokter Martine gaf aan dat het verstandig zou zijn dat een fysiotherapeut hem even zou beoordelen. En zo geschiedde, tussen het consult bij Martine en de chemopush in. Daarin kunnen ze in het Maxima vaak toch wel flexibel schakelen, je hoeft dan echt niet een dag later terug te komen. Alsof ik dat daarvoor zou doen, haha!
Goed, fysiotherapeut Peter. Ook te zien trouwens in de geweldige driedelige documentaire-serie 'Helden van het Maxima'. Nog altijd te zien via NPO.nl, aanrader! Ik heb 'm destijds gezien, maar met alle kennis van nu ga ik hem binnenkort weer terugkijken.
Tjonge, ik dwaal steeds af, Peter dus. Hij ging ontzettend leuk met Xander om en onderzocht de bewegingen. En legde het nog wat gedetailleerder uit:
De Vincristine tast met name de lange zenuwbanen aan. Dus vooral in de handen en bij de voeten. De zenuwen zijn eigenlijk een soort stroomkabeltjes met isolatie er omheen. Door de chemo wordt die isolatie minder, en 'lekt' er wat stroom weg. Zo moet je dat dus ook zien bij de zenuwbanen. Je ziet het vooral in de hefboomfunctie van de voet. Strek maar eens je benen naar voren, en trek dan de tenen naar je neus. En weer terug. En weer naar je neus. Díe functie is nu verminderd, waardoor Xander veel meer met platvoeten loopt en het allemaal veel houteriger gaat. Het goede nieuws: het herstelt zich weer als de behandeling met Vincristine stopt. Maar: de Vincristine krijgt hij voorlopig nog wel even, en het kan nog wel een poos doorwerken.
Oefeningen kunnen werken, maar hebben niet zo heel veel zin omdat er niet veel verbetering zal komen zolang hij het middel nog krijgt. Belangrijkste is: blijven bewegen. Veel buiten spelen, en gewoon zoveel mogelijk zelf doen. Als de chemokuren achter de rug zijn, krijgt hij waarschijnlijk (fysio)therapie om weer sterker te worden.
Na de chemopush moesten we nog een gifmengseltje tegen misselijkheid ophalen bij de apotheek, en konden we naar huis. En zo zaten we 15.50 uur in de auto, en waren we 17.15 uur weer veilig thuis.
De komende 2 kuren kunnen in Ede, en over 3 weken dus weer terugkomen bij dokter Martine.
En hoe het met de andere patiënt gaat? Sloetjes senior drogeert zich nog steeds met Diclofenac en paracetamol, maar kon dankzij dat toch vandaag weer mooi naar het werk. En dat geeft de burger moed. Hij heeft toch maar de afspraak voor de andere kant verstandskiezen trekken van komende donderdag geannuleerd, want dat zou beetje te snel zijn. Eerst hier maar eens goed van herstellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten