Reacties op straat

'Mevrouw! Uh...er hangt daar een snoer te bungelen! Niet dat u er over struikelt....?!'

'Dat hoort zo!' roep ik terug. De mevrouw op leeftijd met verbazing in de ogen achterlatend op de parkeerplaats bij het winkelcentrum. 

Het is soms hilarisch en irritant tegelijk hoe mensen reageren als Xander en ik over straat lopen, en hij op dat moment aan de voeding zit. Omdat de sondetas vrij groot en zwaar is, en Xander niet heel stabiel loopt momenteel, heb ík 'm op de rug. En zit Xander dus eigenlijk met zijn snoer aan mij vast. 

Om het niet te doen lijken alsof hij een niet opgevoede herdershond is die aan een te korte hondenriem meegetrokken wordt, krijgt hij van mij gewoon enige ruimte. Met dus een snoer tussen ons in. Die soms even in de knoop zit. Waardoor ik regelmatig een onverwachte pirouette draai in het gangpad van een winkel om 'm weer recht te krijgen. 

En dus krijgen we regelmatig bijzondere blikken toegeworpen. Meewarige blikken. Meelevende blikken, waarin je ziet 'ach, dat arme jochie toch, zo jong en dan al dit...' Een dikke grijns, als men ziet dat hij zich er gegeven de situatie prima mee redt. Nieuwsgierige blikken. Mensen die willen doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar toch even snel achterom kijken. Mensen die doen alsof ze het helemaal niet zien, en als je er dan zelf iets over zegt, dan beginnen met de woorden 'ik dacht al, wat zou er met hem zijn?'. 

En voor ons is dat allemaal goed. Wat dacht je, niemand is er toch immuun voor als je een niet alledaags tafereel voor je ziet? En zelfs die keer dat de meneer van de brillenwinkel me erop attendeerde dat ik 'die tas niet moest vergeten', terwijl dat zelfs niet eens kán als je eraan vast zit, daar kon ik smakelijk om lachen. 

Maar toen ik dus deze keer aan de mevrouw aangaf dat het zo hoorde, en ze vervolgens alsnog meende te moeten aangeven dat dit toch niet de bedoeling kon zijn, toen was ik er even klaar mee. En ik dacht: 'Who let hier the dog out? Who, who, who?' 

Goed, dat zijn zo van die dingen...

Hoe het hier verder gaat? Verkouden. Snot. Wat minder energie. Meer gemopper. Af en toe verhoging. Dus of we donderdag wel de kuur kunnen doen? Ik geloof er niks van. Als het morgenmiddag nog zo is, ga ik het Maxima bellen en hén adviseren het mooi tot maandag te laten wachten. Ik weet dat ze dol zijn op nieuwe bloedwaarden. Maar alleen daarvoor naar Utrecht rijden en al weten dat zijn conditie toch niet goed genoeg is, dat gaan we niet doen. Als het aan mij ligt dan hè. Het kan natuurlijk zijn dat dokter Martine of de verpleegkundig specialist ons met zwaarwegende argumenten weet te overtuigen om tóch naar Utrecht te komen. Maar dat gaan we morgen dan wel horen. Voor nu hoop ik dat Xander snel opknapt, en hopelijk donderdag niet naar Utrecht hoeft.