Ze willen weten wat de leverwaarden hebben gedaan. Zijn ze gedaald, dan willen ze toch het liefst de kuur starten. Hij is dan wel niet fit, maar dat is als de bloedwaarden verder goed zijn eigenlijk geen argument. Zijn lichaam is dan in staat de kuur te verdragen. Bovendien is het qua oncologie belangrijk zo min mogelijk vertraging op te lopen.
En daarnaast willen ze verder uitzoeken waar de verhoogde leverwaarden vandaan komen. We kunnen namelijk allemaal wel invullen dat het door de verkoudheid komt. Maar het kan ook zijn dat de leverfunctie is verminderd door de chemo. En stel dat de waarden morgen nog veel hoger blijken te zijn? Dan zal er echt verder onderzoek nodig zijn.
Kortom, we begrijpen het helemaal. Dit is dus hoe het de komende maanden eruit gaat zien. Hoe lastig ook. En dan kom ik toch weer uit op de wijze les van één van mijn zussen: accepteer alles waar je zelf geen invloed op hebt. En dat proberen we dan nu ook toe te passen.
Het gaat op zich redelijk goed met Xander. Hij heeft nog wel steeds een snotneus, maar de verhoging lijkt weg. Helaas spuugde hij afgelopen nacht wel zijn bed én Raffie én Kikker onder. Dus wie vannacht buiten klossende klompen heeft gehoord om 2.30 uur: dat was ik. Met vieze lakens en knuffels onder de arm op weg naar de schuur om de wasmachine aan te zetten.
En sinds vandaag heeft Xander ook ineens last van gruwelijke jeuk. Voornamelijk onder zijn voeten, en onder de luier. Er is niet veel te zien, maar vooral nu hij in bed ligt, ligt hij te schreeuwen en te kronkelen van de jeuk. Zo sneu. We smeren Mentholpoeder en gel, geven paracetamol, smeren nog meer en proberen hem zo koel mogelijk te leggen. Meer kunnen we helaas ook niet doen. Ik vrees een pittig nachtje. Met een vroege start, want we moeten 8:10 in het Maxima zijn.
Maarrrrr...behalve deze ongemakken had deze dag toch ook een gouden randje. Xander mocht mee met ome Wim Lammers in de grote bus van Ditax. Een rondje Etten-Doetinchem-Winterswijk-Dinxperlo. Hoe leuk was dat! Hij vond het geweldig. Toen de bus kwam aanrijden, sloeg hij van opwinding zijn hand voor zijn mond: 'oooh, de grote bus!!'. Het was meer dan geslaagd, dank je wel Wim!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten