Het klinkt heel raar, maar deze periode duurt eigenlijk te lang. Als ik voor mezelf spreek dan hè...!
Ik merk dat hoe langer deze goede periode duurt en we 'vrij' hebben van chemokuren, ik het moeilijker vind om weer terug te gaan naar de ziektemodus. Want in zo'n goede periode kunnen we steeds meer het normale leven leiden. Maar waar dat voor vele mensen normaal is, weten wij dat het straks weer over is. We staan op een perron, en zien mensen hun dagelijkse dingen doen. We doen er ook gedeeltelijk aan mee, maar weten ook dat we zo weer de trein in moeten stappen. En nu denk ik: laat die trein maar weer gaan rijden. Tenslotte moeten we door, en dan merk ik ook iets minder van hoe het búiten die trein is.
Gun ik Xander dan niet die goede tijd? Niets liever dan dát! Maar die behandelingen moeten toch gebeuren, en hoe sneller, hoe liever. Dan is het ook sneller voorbij. Wachten op dat wat komt is soms erger dan het strijdbaar te ondergaan.
Laatst zei iemand tegen me dat het goed voor hem was dat hij 2 weken extra rust heeft, 'tenslotte is die chemotherapie gewoon gif'. Au. Ik snap diegene enerzijds. Ja, chemo is rotspul. Het maakt heel veel kapot, dat hebben we aan de eerste behandelingen gezien. Maar gif? Dan klinkt het alsof ik mijn kind vergiftig, en zo weiger ik dat te zien. Het heeft namelijk ook veel goeds gedaan. Het blijft dus voor mij medicijn, hoe beroerd dat goedje ook is. En tenslotte is de kanker nog niet weg uit zijn lichaam, want er zit nog een uitzaaiing in de long. Hoe langer ook die rust heeft, hoe meer die de tijd heeft te groeien. En dat is nu net níet de bedoeling.
We gaan er vanuit dat morgen de kuur doorgaat. Vorige week heeft dokter Martine aangegeven dat als de leverwaarden nóg te hoog zijn, de chemo waarschijnlijk klinisch zal worden gegeven, en hij dus een aantal dagen wordt opgenomen in de kliniek. Nu pakken we standaard elke maandag de koffers in en nemen die mee, want je weet het niet. Dus doen we dat komende maandag ook. We hopen en bidden dat de waarden wel goed zijn en we s avonds naar huis mogen. Zo niet, dan komt hier weer de beroemde slogan van ene dokter Martine: 'Het is wat het is, anders was het wel anders geweest.' En dus stappen we morgen, gelukkig niet zo vroeg, met goede moed de trein van het vervolgtraject in. Machinist, gas erop, we moeten voorwaarts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten