Weer een stap

Zo, alle stekkers en pompen en spuiten zijn eraf. Naar huis! En wat is Xander daar ongelooflijk aan toe. Zoveel spannende dingen weer, geen middagdutje kunnen doen, eindeloos wachten, niet weten wat er nu weer komt: het was niet makkelijk. Hij was veel boos, bang, gefrustreerd en verdrietig. 

Maar...dokter Martine was tevreden! Bloedwaarden zijn goed, bloeddruk goed, hij was weer iets in gewicht toegenomen, en dus kon de chemo toegediend worden. 

Kijk, dit goedje moest erin lopen. Lekker agressief kleurtje hè! Gaat hij komende dagen ook rood van plassen. 

Het grootste deel van de leuke-dingen-doen-lijst kunnen we afvinken:

Loopfietsje scoren ✅ 

Spelen ✅ 

Kleuren ❌

Geinen met dokter Martine ✅

Mensen kijken ✅

Haken ✅

Krantje lezen ❌

Vissen gedag zeggen ✅

Facebook checken ✅

Broodje eten in het restaurant ✅

Verbazen over hoeveelheid dokters/verpleegkundigen ✅

Op en neer met de lift ✅

Xander blij maken met cadeautje✅

Wachten ✅✅✅✅✅✅

Niet al te laat naar huis ✅

Toen het de laatste anderhalf uur wel heel erg lastig werd voor Xander, haalde ik een bolderkar op en maakten we in optocht een rondje door het Maxima en over de loopbrug. Iedereen kon ons van heinde en verre horen aankomen, want de pompstandaard liep niet geheel gesmeerd...wat een kabaal! 

Het laatste uur zaten we op de bouwplaats, die is op de afdeling waar Xander de eerste week heeft gelegen. Papa liet de kraan draaien...

....en wie kwam op het eind onverwachts de trap oplopen om aan haar dienst te beginnen? Yeah, zuster Laura!!! Niet dat zij Xander zoveel vrolijker kreeg, maar toch was het leuk haar weer even te zien. 

En nu hopelijk zonder veel file naar huis, en daar de kater van zo'n dag over ons heen laten komen. Want zo'n ziekenhuisomgeving, hoe fijn het Maxima ook is, je wordt er gewoon ontzettend gaar van. 

Maar: ook deze stap hebben we weer gezet.