On the way

Het lijkt wel alsof we op vakantie gaan, wat een meuk ligt er achter in de auto! Lang leve de lange auto met grote kofferbak, wat hebben we daar al een boel gemak van gehad! 

We hebben een koffer. Nog een koffer. Een hele geheimzinnige grote tas vol pakjes voor in het ziekenhuis. Een tas met proviand voor onszelf, want elke dag restaurant eten wordt een beetje te gortig. Een tas met nog meer cadeautjes voor Xander, en daar bovenop veel nuttig materiaal: sondegedoe, luiers, doekjes enzovoorts. Wat ze in elk standaard ziekenhuis ook hebben, maar in het kader je-weet-maar-nooit. Knuffels, heul veul knuffels. Een koelbox met nog meer proviand voor onszelf de komende dagen. Een koelbox van het Maxima wat terug moet. Een rugzak als handtas. En met dat ik dit schrijf denk ik: mijn jas vergeten! Nou ja, heb wel 2 vesten, en anders leen ik zo'n mooie doktersjas, kijken of dat mij staat. 

Om 14:10 hebben we eerst een afspraak met de anesthesist van het WKZ. En dan volgt de opname. We krijgen als het goed is weer een kamer op afdeling 'Boomhut'. Kamernummer zal ik nog een keer hier vermelden.

We vertellen Xander niet dat hij geopereerd zal worden. Want het is aan hem nog niet uit te leggen dat de bult uit zijn buik zal worden gehaald. Hij zal daar alleen maar veel stress en angst van ervaren. Wel hebben we hem verteld dat we nu naar het ziekenhuis gaan, en daar een aantal nachtjes moeten blijven, en dat de dokters en zusters gaan proberen hem nóg beterder te maken. Prima Nederlands, beterder. Maar klinkt zo heerlijk kindertaals. 

We hebben nog geen enkele indicatie hoe laat hij morgen geopereerd gaat worden. Ik vraag me af of ze dat zelf in het ziekenhuis al wel weten. Mocht daar meer over bekend zijn, dan melden we ook dat hier. 

We hopen vanmiddag ook dokter Martine nog even te zien om de uitslag van de CT scan te duiden. Hij is nu door 2 radiologen bekeken, en heeft eigenlijk dezelfde uitslag als de MRI: de longtumoren zijn óf verdwenen, of heel erg geslonken. Dat vermeldde althans het medisch dossier. Benieuwd wat Martine daar nog aan toe te voegen heeft. 

Ik heb in ieder geval nu even niks meer toe te voegen aan dit stukje proza, dus ga ik fijn een broodje verorberen. En aangezien ik niet met mijn mond vol mag praten, stopt dus ook dit stukje. Logisch hè!