Xander heeft een fietsje gescoord en is eindeloos aan het fietsen gegaan. Alsof hij meteen thuis was. En wij er maar achteraan hollen...
En wie fietste hij bijna omver in de bocht? Dokter Martine!! En ze had tijd voor ons. Heel veel tijd. Vooral om te geinen met Xander! Er werd geraced met haar, gehuppeld en geknuffeld en gekletst.
We moesten lang wachten voor dat we naar de kamer konden. De chirurgen die hem morgen opereren hadden zich inmiddels ook bij ons gevoegd. En toen het eindelijk kon, ging het in optocht naar de kamer. Dat wil zeggen: Xander racete met 1 van de chirurgen als een dolle op zijn fietsje door de gang, en wij kwamen er lachend achteraan.
En wie wachtte ons op bij de afdeling? Zuster Laura!!!!! Nou, wat een warm welkom was dát!
Er werd zoveel gelachen en gegeind, dat zelfs andere verpleegkundigen mee gingen doen.
En de cadeautjes waren nog niet over: we hebben werkelijk één van de mooiste kamers...met uitzicht op het park! We zitten 3 deuren verder, het kamernummer is 299.
We voelen ons dankbaar en klein worden. Want we weten dat ook die kamer een gebedspunt was, en dat Hij ook die heeft willen verhoren.
En nog was de pret niet over. We hebben de eerste cadeautjes mogen uitpakken uit de 10-dagen-tas. En ik verzeker diegenen: er wordt hier druk geknipt...mét een prachtige schaar speciaal voor linkshandigen!
En toen was ineens de pret wel over: de PAC moest aangeprikt worden, en dit keer werd dat een flink drama. Maar hij is inmiddels gekalmeerd, en zit nu met papa een puzzeltje te maken én snoepjes te eten. Nu kan het nog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten