Het is zwaar. Gewoon ronduit hartstikke zwaar. Vannacht hebben Xander en ik erg slecht geslapen. Elke keer als we sliepen piepte er óf een pomp, of moest er een nieuwe zak antibiotica opgehangen worden, of de temperatuur gemeten worden. Waardoor we weer wakker werden.
Xander is soms voor mijn gevoel het helemaal kwijt. Ik hoor al bijna 24 uur de mantra 'ik ben bang' - 'Ik kan niet meer' - 'ik vind het zo vervelend' - 'Ik weet het niet'. Hij kan alleen nog maar op een huiltoon praten, roept als hij wakker is om de 5 minuten 'mama', en zit gevangen in alle slangen. Hij weigert te zeggen als hij naar de wc moet, waardoor ook vanmorgen hij met het afdoen van de luier alles onder plaste. Hij ligt op bed, houdt krampachtig je hand vast, weet al dat hij voorlopig niet naar huis kan, en is zo zichzelf niet meer.
Op dit moment krijgt hij de bloedtransfusie. Hopelijk knapt hij daarvan op, en gaat dat ook mentaal zijn uitwerking hebben.
Ronald heeft thuis gelukkig nog wel paar uur kunnen slapen, alhoewel het ook in deze situatie korter is dan normaal. Hij heeft eten meegenomen, extra kleren en extra sondevoeding, want zelfs dat was gedoe omdat ze niet hetzelfde merk/type hier hadden.
We hopen en bidden dat het de komende uren wat beter mag gaan, zodat we zelf ook weer wat lichtpuntjes gaan zien.
Lieve Nienke en Roland, Wat is dit zwaar voor jullie allen. We hebben geen woorden hier voor.
BeantwoordenVerwijderenIn gedachten een troostvolle knuffel. Oom Huite en Tante Betty