En ook deze dag, hoe moeilijk ook, had die lichtpuntjes.
Zo leek Xander in de loop van de middag wat op te knappen. Zijn koorts is zo goed als weg, en hij leek zich langzaam wat comfortabeler te voelen. De antibiotica zorgt wel voor diarree, maar de chemo weer voor obstipatie, dus dat brengt een mengelmoes mee van die twee. Niet handig, maar sinds zijn ziekte is het zindelijk zijn sowieso gedeeltelijk vervlogen tijd, en gaat weer veel in de luier.
Ronald blijft deze nacht bij Xander.
Er was, voordat ik vanavond naar huis vertrok om hopelijk straks een wat betere nacht te hebben, nog even een zenuwslopend momentje. De sonde bleek verstopt. En hoewel de verpleegkundige bleef volhouden dat het niet aan de andere sondevoeding van hen kon liggen, weet ik wel zeker dat het daaraan lag. Er zaten zoveel klonten in het restant van de fles! En wat de verpleegkundige niet lukte, lukte mij wel: ik kreeg de verstopping eruit! Oef, dat was wel even heul fijn, want ook nog een nieuwe sonde inbrengen zag de verpleegkundige, te zien aan haar lichaamshouding, echt totaaaaaaal niet zitten. Maar dat hoefde dus ook niet! Voortaan dus gewoon mijn eigen vertrouwde sondevoeding, niks geen B keus meer van een ander merk. Mij maak je qua sondevoeding niks meer wijs, dat doe ik gewoon zelf.
En later zat Xander zelfs weer eens rustig te spelen!
De terugreis was rustig. Een moment om dingen te overdenken, en ook emoties er te laten zijn.
Wanhoop en radeloosheid waarom het Xander allemaal moet overkomen, dat gevoel hebben we niet. Wel vinden we het lastig, en ben ik heel verdrietig, dat juist Xander, die altijd al zoveel spanning heeft voor nieuwe dingen en situaties, dit allemaal moet verwerken en ondergaan. En vaak geen kans heeft in een normaal ritme te komen, omdat het volgende alweer te wachten staat. Oneerlijk? Nee, dat niet. God heeft ons geen kalm of eerlijk leven beloofd. Maar krijgen we ooit een ontspannen kereltje terug? En waartoe dient het?
Toen ik de auto de oprit op draaide, had ik er geen antwoord op. En toch kreeg ik op dat moment een antwoord.
Op dat moment draaide het nummer 'He already sees the rainbow' in de auto. Met onder andere deze woorden:
'And when the storms of life come crashing in and trouble me
I can feel God's arms around me, and He whispers
"Let it be, let it be"
God sees the storm from the other side
He knows the lessons learned
And just beyond the clouds He sees clear skies
He speaks peace to the raging storm
When peace could not be found
He already sees the rainbow when we see only clouds.
Ik begrijp er niks van. Maar er is tegelijk een andere kant. Een wonderlijke kant, die ons hoop en kracht geeft. Die alle onzekerheden overstijgt. Een gevoel, dat het ondanks alle ellende toch goed is. Al begrijp ik er nu niks van, ben ik verdrietig en kan ik niet verder kijken dan de volgende dag: er is achter de storm een prachtige heldere lucht, die we ooit zullen zien en begrijpen. En HIJ ziet die al. Die IS er al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten