Xander sliep afgelopen nacht redelijk, maar niet lang. 's Avonds was hij onrustig en huilde regelmatig. Om 5.00 uur werd hij wakker en bleek hij, ondanks twee luiers over elkaar, weer helemaal nat te zijn. Inmiddels worden we, ik bedoel eigenlijk Ronald, expert in vlot omkleden in de nacht.
Er moest met een lampje in de mond gekeken worden...
...en de billen werden gemeten. Het nut van die laatste onderzoeksresultaten heb ik nog niet geheel in beeld, maar dokter Xander vond dat het nodig was.
Om 6:15 riep Xander weer om papa. Hij had z'n bed onder gespuugd. Het voor-de-zekerheid-matje had een boel geweerd, maar ja, eigenlijk zat het gewoon overal. Tot Raffie aan toe. Dus weer omkleden, uitspoelen, wassen, wasmachine aan. Ondertussen maakte ik alvast medicijnen klaar, en gaf Xander gelijk wat tegen de misselijkheid.
En was het inmiddels 7:00, dus besloten we er allemaal maar uit te gaan.
Omdat ik kennelijk nog niet genoeg wasgoed had, plaste hij om half 9 ook nog eens het hele toilet en zijn kleren onder.
De rest van de dag hoefde Xander gelukkig niet te spugen. Waar hij wel last van had kon hij niet uitleggen, het was niet zichtbaar, maar er zat in ieder geval een boel dwars. Elke 10 minuten hoorde ik: 'mama, ik wil wat dóehoen!' Maar alles wat ik opperde was niet goed. 'Mama, ik wil wat ánders'. Hij had werkelijk overal last van, en de boosheid om de sonde en het bijbehorende snoer overheerste denk ik wel. Bovendien was hij nog steeds overprikkeld, vooral ook na gisteren, en hij had totaal geen energie. Als ik hem maar aanraakte reageerde hij alsof hij onder stroom stond.
Ik troostte hem, hield hem op schoot, zong voor hem, hielp hem, gaf drinken, ruimde op, liep voor hem, werd ook boos op hem, vroeg hem waar hij last van had, en trok de hele trukendoos open om het hem enigszins comfortabel te maken. Om 11:45 was het op. Bij hem, maar vooral ook bij mij. Hij ging, na de zoveelste keer boos te zijn geworden omdat hij naar de wc moest, linea recta naar bed.
Maar ook zijn middagdutje was niet zoals gepland. En ruim een uur nadat ik hem in bed had gelegd, zat ik naast zijn bed en huilde ik met hem mee. Ik zat er doorheen en wist niet meer wat ik met hem aan moest. Ik had geen benul meer óf hij ergens last van had, zo ja wáárvan dan, en ook niet meer wát eraan te doen. Het enige wat hij kon doen was met zijn ogen dicht schreeuwen, boos heen en weer woelen in bed en mijn handen of wat ik ook maar deed wegslaan.
Ineens zei hij, al huilend en met zijn ogen dicht terwijl ik naast het bed zat: 'Mama is verdrietig'.
Klopt. Ik legde hem uit dat ik niet meer wist wat ik moest doen voor hem. Dat ik enerzijds boos was omdat hij niet wilde zeggen wat er nu was, en verdrietig om hoe hij tegen mij deed. Dat ik verdraaid nog aan toe zijn slaafje niet ben. Maar ook dat ik zo goed begrijp dat hij boos is en niet kan vertellen wat en hoe hij zich voelt. En dat mama helemaal niet boos op hem wíl zijn, en heel veel van hem houdt. En dat ze dit ook allemaal niet wil, en helemaal niet wil dat hij ziek is.
Uiteindelijk heb ik hem maar naar beneden genomen. Na mezelf weer moed en geduld ingeprent te hebben en Xander weer een klein beetje vrolijker werd van een paar kaartjes en een pakje, ging het wel weer.
En zoals vaker bij hem, kwam ineens om 16:00 een wonderbaarlijke wederopstanding. Hij begon te spelen, en ondanks dat hij formeel nog niet genoeg sondevoeding had gehad, trok ik de slang eruit. Genoeg voor vandaag jongen, vanaf nu vrij spelen!
Toen om 16:30 Ronald onverwacht vroeg thuis kwam, trof hij daar een uiterst gezellig en huiselijk tafereeltje aan. Mama haken, en Xander spelend en gezellig kletsend en blij omdat papa thuis kwam. Niks aan het handje!
Ik deed gauw wat boodschappen, maakte het me makkelijk met avondeten, en de gezellige opgewekte sfeer bleef. Wat genoot ik daarvan!
Xander besloot dat hij vanavond dokter was. Papa was de patiënt, en moest echt onderzocht worden.
Uiteindelijk is hij lief gaan slapen, en we hebben hem vanavond niet meer gehoord. Hopelijk kunnen we alledrie lekker slapen!
Een pittig dagje, maar ook een dag met fijne momenten. En we zijn blij dat hij fysiek tot nu toe de kuren redelijk goed doorkomt. Het kan zoveel erger!
Met ontroering je verhaal gelezen ... Heel veel sterkte gewenst. "Sterk je in de kracht van Zijn sterkte." Hartelijke groet!
BeantwoordenVerwijderenHahaha, geweldig! Ja, doktertje spelen is logisch aangezien hij veel in t ziekenhuis komt. Dan wil hij ook een keer de dokter zijn! Sterkte met alles en in de moeilijke momenten toch naar boven kijken en het van Hem verwachten!
BeantwoordenVerwijderen