Ziek voelen

Vandaag is een dag dat Xander zich ook echt ziek voelt. Hij is misselijk, houdt weinig binnen en voelt zich slap. Ook klaagt hij af en toe over pijn, alhoewel dat lang zo erg niet is als de pijnscheuten van gisteravond. 

Ik had het er een groot deel van de dag moeilijk mee. Zoals eerder al gezegd, als moeder voel ik daadwerkelijk zijn misselijkheid en algehele malaise. En alles in me schreeuwt: 'jongen, drínk alsjeblieft! Eet dan een páár happen! Probeer íets actiever te zijn'. En ik voelde me af en toe zo verdrietig dat het me niet lukte, dat ik het niet om kan draaien. Dat hij pertinent niet wil. Alleen maar in bed wil liggen en dat je naast hem moet komen liggen. 

Ik vroeg een paar keer aan de verpleegkundige of dit normaal was. Wanneer we verbetering kunnen verwachten. Of dit de komende weken zo blijft. Alles om maar een ijkpunt te hebben, of om de hoop te hebben dat ik het eigenhandig of met anderen om kan draaien.

En ja, het is nog maar de 1e dag waarin Xander zich echt beroerd voelt. 

Totdat ik vanavond me realiseerde dat wat ik probeer, niet kan. Ik kan hem niet beter maken. Ik heb geen invloed op alles wat nu van binnen gebeurd, en wat er de komende tijd nog veel meer gaat gebeuren.

Er is er EEN die de echte ware Heelmeester is. Die weet wat Xander wel en niet aan kan, en wat wij als ouders aan kunnen. Die de behandeling wel of niet tot zegen kan laten zijn. Die alle processen in Zijn Hand heeft. 

Als vader en moeder kunnen we er voor Xander zijn. We helpen hem met overgeven, verschonen hem, tillen hem naar de wc, ruimen kots op, liggen naast hem in bed, lezen een boekje voor, stimuleren hem om eens een slokje water te nemen, spreken uit hoe trots we op hem zijn, leren omgaan met de sonde en medicijnen toedienen, masseren zijn been, drogen de tranen af en wassen hem schoon.

Maar wij kunnen hem niet dwingen te eten of actiever te zijn. We kunnen de misselijkheid niet wegnemen. We kunnen hem niet pushen. We kunnen niet beïnvloeden of hij over een uur pijn heeft.

Wij kunnen niet anders dan accepteren dat het is wat het is, er te zijn voor hem en hem te verzorgen. Dat is het.

Al het andere, de keuzes voor behandeling, de toestand van zijn lichaam, of hij reageert op medicijnen: dat ligt buiten ons vermogen, en kunnen we niet veranderen.

Er is er EEN die Xander gemaakt heeft, en die precies weet wat nodig is. Die elke cel van zijn lichaam geschapen heeft en heeft toegelaten dat dit er bij Xander is. Die ook weet hoe Xander zich nu voelt, en op Zijn tijd herstel wil geven. 

En dat besef geeft ergens wat rust. Want het herstel van Xander ligt niet aan mij. 

Míjn taak is er te zijn, lief te hebben en te zorgen. En al het andere ligt niet in mijn hand, maar in de Hand van Iemand die oneindig veel beter voor hem zal zorgen. 

Maakt dit dat ik die wanhoop niet meer zal voelen? Welnee, het zal me nog vaak genoeg aanvliegen. En toch geeft deze wetenschap ook rust.