Xander begon de dag met koorts, maar gelukkig weer iets minder dan de voorgaande dag, 38,6. Om zijn algeheel welbevinden wat op te vijzelen, gaven we hem gelijk paracetamol, zodat de koorts zou zakken en hij zich wat happier zou voelen. En inderdaad, halen we alle chagrijnige uren eraf, dan hadden we toch een heel aantal uur een best gezellig kereltje die puzzels maakte en speelde.
En vandaag ook eindelijk weer eens een rondje wilde schaatsen met papa door de kamer!
Gisteravond had ik met allesreiniger, een doekje en de stofzuiger een goede ronde door de bovenverdieping gemaakt. Met vandaag nog een flinke slinger aan de was, is het huishouden nu redelijk aan kant. Geeft lekker gevoel!
Ronald verzette de zinnen door de tuin een beurt te geven. Schoffelen, snoeien, praatje met de buren: het was er lekker weer voor.
We kwamen er achter dat we een probleem hebben. Ons huis wordt te klein. En wel voor de vele kaarten die we krijgen. Wat is dát elke dag een feest voor Xander, als de postbode komt. Hoe humeurig hij op dat moment ook is, als er post komt fleurt hij meteen op. De spanning van de envelop open maken, het voorlezen en dan vaak de standaard eerste zin: 'ken ik die?'.
Inmiddels al boven de 130 stuks! En ja, omdat we geen enkele rand meer hebben waar we een kaart in kunnen steken, moesten er touwtjes gespannen worden. En dat is nog wel even een verhaal op zich.
Kennen jullie de serie 'Kinderen geen bezwaar'? En dan de aflevering 'Venus en Mars'? Daar zit een scène in waarbij Gerard, huisman, een rekje ophangt met een spijker. Maud, zijn vrouw komt binnen:
'Moet dat niet met een plug?'
'Ik heb geen plug.'
'Je zou er één kunnen kopen in het winkelcentrum'.
'Ik ga toch niet voor één enkele plug naar het winkelcentrum?'
'Je zou gelijk een heel setje kunnen kopen...?'
'Nou, ik doe het zonder pluhhug!'
Waarna na 10 minuten het rekje naar beneden komt zetten.
Wat heeft dat met onze kaarten te maken? Wel, in het ziekenhuis hadden we (lees: had Ronald) twee prachtige kaartenslingers gemaakt. En opgehangen. Met verplegerstape. Die de nacht erop met veel kabaal naar beneden kwamen zeilen.
Toen hij thuis opnieuw een slinger maakte en met hetzelfde tape vastmaakte, keek ik al wat bedenkelijk. 'Dat blijft niet zitten...'
'Jawel hoor, deze kaarten zijn minder zwaar'.
Totdat de eerste rij naar beneden viel. En een aantal uren later de tweede.
Ronald was het zat: 'dan maar spijkers erin!'
Maar in plaats van nieuwe slingers te maken aan een iets langer stuk touw te maken, zodat je het touw om de spijker kan wikkelen, timmerde hij het touw vast in de muur.
Wat denk je, zouden ze zijn blijven hangen?
Ronalds eigen conclusie: 'Ik ben wél een bouwkundige, maar geen tóuwkundige'.
Ik vind het een knap staaltje zelfinzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten