En weer naar huis

Yeah, bloedwaardes zijn goed, dus hoeven we gelúkkig niet in Ede te blijven, maar mogen gewoon naar huis.

Xander deed het goed. 

En wat nog mooier was: tijdens het wachten op de bloeduitslagen begon Xander weer te spelen. De lieve verpleegkundige had een mooie vrachtwagen voor hem opgezocht met auto's, waar hij lekker mee speelde. En we hoorden sinds een heel aantal dagen eindelijk weer eens zijn schaterlach, toen papa met Raffi ('dat vind ik nou nog eens een goede naam voor een giraffe': conclusie van de kinderarts) verstoppertje speelde. Wat geeft dat dan weer ineens hoop en energie! 

Over lachen gesproken: dat moesten Ronald en ik ook een beetje toen we gelijk in isolatie in een ziekenhuiskamer werden gezet.

We zijn natuurlijk na al die dagen Maxima best wat luxe gewend. Volgens dit ziekenhuis is het Maxima een 5-sterren hotel.

En we kwamen dus in deze kamer, en die is, nou ja, die was gewoon wat minder luxe. Wat ouder. Gewoon wat gedateerd. Dat geeft niet hoor, de zorg was er zeker niet minder om.

Maar zeg nou zelf, waar vind je nog zulke nostalgische koelkast-tv's? 

 

Zo, en nu als de wiedeweerga die A12 op, naar huis!