De middag was een slaapmiddag

 Vanmiddag was een slaapmiddag. En ondanks dat dit natuurlijk een gevolg was van de narcose, gunden we het hem. En hij sliep. In bed. Bij papa op schoot. Bij mama op schoot.

Aan het eind van de middag kwam daar verandering in. Favoriete zuster Laura porde er weer leven in. Er moest namelijk geraced worden! Met z'n tweeën achter elkaar aan, alle gangen door. Dat kan hier namelijk gewoon. Kinderen hebben alle ruimte, en door het hele ziekenhuis in alle gangen staan loopfietsjes en -auto's. En zusters doen daar net zo hard aan mee. De schoonmaakkarren en eetkarren worden hier geroutineerd omheen ge-slalomed. Zelfs de chirurg doet mee, in zijn operatiepak, die Xander de dikke mini-Tesla demonstreerde bij de ingang van de OK.

s Avonds hebben Ronald en ik de rust en tijd om onderuitgezakt op het logeerbed te zitten en liggen. De berichtjes in elkaars telefoon te lezen. Zachtjes bij te praten. Af en toe een bespiegeling over de situatie. Dan weer gewoon 10 minuten stil. Met het gezoem van het  ventilatiesysteem op de achtergrond. Een enkel piepje van een monitor.

Later in de avond krijgt Xander pijn. Het zit niet lekker bij de darmen. Het kastje doet pijn. Waar de naald de ader ingaat doet pijn. Het is zielig, sneu, frustrerend en gewoon niet tof.
Maar nu, 2:29 lijkt hij eindelijk te slapen.
Morgen opnieuw narcose, nuchter zijn en OK pakjes aan: MRI en 2e poging neussonde staan op het programma.
En 3x is scheepsrecht: donderdag weer onder narcose, dan voor de CT.
Ik zit ineens te denken: Na deze eerste 48 uur zal de eigen risico wel er doorheen zijn, nietwaar?