Het verwijderen van de PAC

'Mama, zal ik jou eens laten zien wat we op de 21e gaan doen?'

Xander komt aanhollen. 'Kijk, op de kalender staat bij 21 september een Z, van ziekenhuis. En daarna op de 22e de V, van een dag vrij!'.

'Oh, echt waar? En wat moeten we in het ziekenhuis doen dan?' 

'Dan wordt mijn kastje eruit gehaald.'

We hebben afgelopen week de oproep gekregen dat de PAC verwijderd gaat worden. Afgelopen maandag, bij de controles, leek er nog geen enkel zicht op wanneer dit zou gaan gebeuren. Het was erg druk bij de chirurgie, in het systeem stond 'wachtrij verlopen', dus dokter Martine had Xander opnieuw aangemeld voor het verwijderen van de PAC. En ineens, 3 dagen later, kregen we een mailtje van de planning. De afspraken waren gewijzigd. Dat wil zeggen: er was een afspraak bijgekomen, het verwijderen van de PAC. 

Het is een vrij simpele ingreep die onder narcose zal plaatsvinden. Maar voor Xander zal het niet zo simpel zijn. Want alles omtrent zijn Port-a-Cath heeft hij in de afgelopen anderhalf jaar ontzettend spannend gevonden. Het riep veel angst en paniek op. Ja, het hemd uitdoen en hem in bad stoppen gaat beter. Maar nog steeds roept het heftige reacties op als we er alleen maar naar kijken. 

En tegelijk is de PAC een groot onderdeel geworden van zijn leven. Omdat hij net 4 was toen hij 'm kreeg, weet hij niet meer hoe het is om geen PAC te hebben. 

We bereiden hem er anders op voor dan ruim een jaar geleden. Toen besloten we dat we het hem pas een paar minuten voor tijd zouden vertellen. Maar hij is inmiddels zoveel wijzer en slimmer. En dus hebben we het hem vandaag al verteld. 

Ronald deed vanmorgen vroeg de eerste fase, die vertelde hem dat het ging gebeuren en wanneer. Maar wat er precies zou gaan gebeuren, daar wilde Xander het niet over hebben. 

Maar nu is het een aantal uren later, en vertelt Xander zelf aan mij dat zijn kastje verwijderd gaat worden. 

'Xander, weet je ook wat er dan gaat gebeuren?' Nee, dat heeft papa nog niet verteld. En verrassend genoeg vraagt Xander het zelf. 

'Mama, hoe doen ze dat dan, dat kastje weghalen?' 

En ik begin het uit te leggen. Dat we naar de slaapdokter gaan. En dat hij heel eventjes gaat slapen, en dat ze dan ondertussen het kastje eruit halen. 

Ik zie bij elke zin de ogen groter worden en de angst erin komen. Argh, dit zijn altijd de lastige momenten, de stress bij je kind zien komen. 

'Hoe lang moet ik dan slapen?' 'Hoeveel dingen moeten ze bij mij doen?' 

Ik probeer er allemaal zo eerlijk mogelijk antwoord op te geven. Hoeveel dingen ze bij hem moeten doen, dat weet ik niet. 'Mama, dat weet je wel!' Oef. Ik geef maar lukraak een getal. 'Ik denk vier dingen'. Ok. Een getal geeft hem houvast. Hij begint zelf de dingen in te vullen. '1 is naar de slaapdokter gaan, 2 is slapen, en bij 3 is hij weg'. Ik laat het er maar bij.  

Hij veegt wat denkbeeldige tranen weg.

Ineens gaat het vingertje omhoog. 'Ik weet wat mama! Bij de 22, als we vrij zijn, dan gaan we naar de winkel, wat leuks kopen, omdat ik het zo goed gedaan heb op de 21e'. Natuurlijk, kan mij het geld schelen. 'Ja hoor, jij mag de 22e een mooi cadeau uitzoeken bij de speelgoedwinkel'. 

Hij holt weg. Ik ben opgelucht, hij weet het nu. 

In de loop van de dag komt de 21e af en toe in een bijzinnetje terug. Maar dat zal de komende dagen wel vaker gebeuren. We laten hem nu zelf bepalen wanneer we het er wel of niet over hebben.

We worden a.s. donderdag rond 11.30 zoiets in het Maxima verwacht. Ongeveer een uur later zal hij aan de beurt zijn. Het verwijderen gebeurt onder algehele narcose, maar zal denk ik niet zo lang duren. Meer details zullen we vast wel horen bij het telefonische pre-operatieve spreekuur.

Op dus naar de volgende stap in het herstel van kinderkanker!