Hertelling

Ruim 300 kaarten. Dat is toch al een bizar aantal zou je zeggen...

Wat schetst mijn verbazing toen ik het gordijn voor de voordeur vanmiddag eens opzij schoof, want hij hing zo gek bol....weer 95 kaarten op de mat!!!!

En nee, het was geen gevalletje: 'Postbode dumpt post van heel dorp'. Want zo zijn de postbodes hier niet. Alles was écht voor Xander! Inclusief de 2 enveloppen van de gemeente Oude IJsselstreek over het verlengen van zijn ID kaart (zijn foto van toen hij 3 maanden oud was schijnt niet heel recent meer te zijn), en de officiële mededeling dat Xander tot 1 maart geheel professioneel mag spijbelen van school. Die 2 enveloppen tellen we dus níet bij de kaarten. Logisch.

De nieuwe tussenstand: 415 kaarten. 

U begrijpt dat we niet meteen kunnen antwoorden op de vraag 'is míjn kaart al binnen?' Er moeten er namelijk nog weer 150+ opengemaakt worden, en op onze leeftijd beginnen we heel af en toe enige deflatie van het geheugen te krijgen. Zeker bij zoveel kaarten.

Eén bijzondere laat ik zien. Omdat we die niet verwachtten, maar het ons gelijk ook weer niet verbaast.

Want zo ís ze.

Dank jullie wel!

En toen was het zover: 15 december. Xander werd 5 jaar. En dat hebben we geweten!

Al dagen van tevoren had de postbode (vervanger van Hent) het druk. 19 kaarten, 25 kaarten, 37 kaarten....en toen was het nog niet eens donderdag! Want toen was het niet meer te doen om alles door de bus te doen. Meer dan 160! kaarten kwamen er tegelijk! En dan hebben we het nog niet eens over alle post die door mensen zelf in de bus werd gedaan.

Xander heeft, alles bij elkaar opgeteld, rond de 320 kaarten gekregen...! 

Zo zit meneer er dus regelmatig bij. Want ja, er zijn nog een boel kaarten open te maken. Elke keer als hij zin heeft doet hij er weer een stapeltje. Elke kaart wordt bewonderd, en moet natuurlijk ook voorgelezen worden. En regelmatig zeg ik, als ik de afzender voorlees: 'geen idee wie dat is....', maar dan vult Xander standaard aan: 'maar het is wel lief dat ze een kaart gestuurd hebben!' 

Hierbij willen we iedereen heel, heel hartelijk bedanken die mee hebben geholpen deze actie tot zo'n geweldig succes te maken. Want het was werkelijk overweldigend! Zoveel kaarten, maar ook cadeautjes, ballonnen, en de stichtingen Troostdekentje en Kanjerpost die als verrassing zijn ingeschakeld: Xander heeft zich ongelooflijk jarig gevoeld. 

We hadden nooit gedacht dat het zo breed en massaal gedeeld zou worden. 

Toen ik de middag van het plaatsen van de oproep zag hoeveel het gedeeld werd, schrok ik zelfs even een moment. Help, wat gebeurt hier? Maar tegelijk was het zo gaaf te zien hoeveel mensen wilden meedoen, meeleven, en op deze manier hem en ons een hart onder de riem hebben gestoken. Duizendmaal dank!

En nu? Bijkomen. Want tjongejonge, het was me het weekje wel. Ik voel me vandaag een beetje zoals ik me ook op Nieuwjaarsdag voel: moe, te weinig slaap gehad, en heel erg blij dat die 'rare dagen' weer voorbij zijn. 

Op naar hopelijk een paar rustige laatste weken van het jaar. Want rust, daar zijn we/ben ik volgens mij ongelooflijk aan toe. 

Hoera, tot over 3 maanden!

Het is eindelijk zover: de behandeling van Xander is definitief klaar! Alles was goed: urine, bloed, en ook de echo's waren prima.

Dus de bloemenkraal kon in ontvangst genomen worden. En omdat Xander zijn autobingo had ingeleverd, kreeg hij van Leonie een prachtige medaille. Die natuurlijk wel vergezeld moest gaan met het volkslied, zoals het echte sporters betaamd. Dus werd er op maandagmorgen, 10.15 uur, op spreekkamer 205 door 6 mensen luidkeels het Wilhelmus gezongen. Dat had dr. Martine niet eerder meegemaakt. Maar ja, Xander is ook niet zomaar iemand, haha!

Het liep vanmorgen werkelijk verbazingwekkend van een leien dakje. Natuurlijk vond Xander het aanprikken en de echo's lastig. Maar mede dankzij de verhaaltjes van Jip en Janneke die ik hem voorlas tijdens de onderzoeken, bleef hij heel stil luisteren en konden de echoscopisten in alle rust hun werk doen. En tussen de onderzoeken werd er zelfs nog even flink gesjoeld.

Ook was vandaag het moment om de cadeaus als dank voor Leonie en Martine te geven. 

Voor Leonie een gehaakte troostdeken die ze, samen met dokter Martine, mag doorgeven aan een andere patiënt of ouders die het nodig hebben. En voor Martine een boek met daarin een greep uit het blog van Xander. 

En wat volgens Leonie niet snel gebeurt, gebeurde nu wel: we kregen Martine stil. Echt even helemaal stil. En een beetje emotioneel gaf ze ons een knuffel. 

En nu? 3 maanden wegblijven. Drie lange, lange maanden. Pas op 20 maart mogen we weer.

En o ja, omdat het met eten zo goed gaat, mag de sonde eruit! Omdat dat voor vandaag even beetje teveel werd en wij even moesten wennen eraan, doen we dat straks zelf thuis in alle rust.

Ook de diëtiste was ongelooflijk verrast hoe ver Xander is met het eten, normaal gebeurt dat echt niet zo snel. Hij eet in principe weer normaal, behalve het avondeten. Maar ook daarin worden er stapjes genomen. Patat en frikadel gaan er weer in, en hij heeft zelfs gisteravond weer een aantal happen macaroni gegeten. Die sondeslang trekken we er dus vandaag nog uit! 

Op naar huis. Het voelt gek en tegelijk gewoon. We stappen het normale leven weer in. En we zijn dankbaar. Ongelooflijk dankbaar.

Daar gaan we weer!

Het is 06.04 uur. We are on the road again! 

Hadden we een paar maanden geleden al een onzalig tijdstip, dit slaat natuurlijk echt alles. Maar ja, om 07.30 uur aantreden in het Maxima. Dus om 5.15 uur maakten we Xander wakker, en vertelden hem dat we naar Utrecht moeten. Tranen met tuiten. Nee, die bloemenkraal wilde hij niet. Dokter Martine ook niet. En nee, de chemo hoeft dan niet, maar het aanprikken wordt er niet anders van. Maar goed, een filmpje doet wonderen. Al was het ook nog even huilen met het opvangen van het gele goud (urine). Snap het ook wel, keivroeg wakker gemaakt worden, en dan verplicht klateren op een wc waar het niet warmer is dan 8 graden. (Speciaal voor hem hebben we een klein kacheltje in de wc-ruimte. Maar hij is natuurlijk allang klaar wanneer het kacheltje de temperatuur in de dubbele cijfers krijgt.) 

Dan nog het beroerde Emla plakken, en de toon was wel definitief gezet voor deze dag. 

Gelukkig draait hij eenmaal met de jas aan en het vooruitzicht op de snelweg te rijden snel bij. En met het naar buiten stappen hoorde ik 'm verbaasd roepen: 'woooow, wát een mooie maan!!' En ik moest even glimlachen. Buren gelijk wakker, maar boeiuh....die mooie maan is ook wat waard! 

Goed, we mogen even onze borst weer natmaken. 7:30 aanprikken, 8:00 echo buik, 8:50 röntgenfoto longen, 9:00 echo van het hart. En dan om 10:00 uur eindelijk het leuke, de bloemenkraal! En ja, dat is een bijzonder moment. Maar voor ik daarvan kan genieten wil ik toch eerst gehoord hebben dat alle uitslagen goed zijn.

Ik ben er wel gespannen voor. Ik weet dat de kans niet groot is dat het niet goed is. Want eerdere beelden waren goed, en daarna heeft hij nog een hoop chemo er overheen gekregen. Maar toch hè....

Ronald is volgens mij vol vertrouwen. Die heeft er, in tegenstelling tot mij, geen minuut minder om geslapen vannacht. Het scenario dat het niet goed is leeft niet echt bij hem. Rasoptimist. Of gewoon realist, dat kan ook....😊

We gaan het zien! We gaan vol goede moed de onderzoeken in, en hopelijk kan ik op de terugweg hele fijne berichten en leuke plaatjes laten zien.

Vannacht sliep ik ronduit slecht, en ik lag veel na te denken. Ik had al een paar keer gebeden of ik snel mocht slapen. Maar het gebeurde niet. En ik moest eraan denken dat ik al heel vaak God om (simpele) dingen had gevraagd, maar dat ze dan niet gebeurden. Ja, we hebben in de afgelopen tijd veel gebedsverhoringen mogen zien. Maar tegelijk waren en zijn er ook zoveel dingen waarin Hij niet leek te antwoorden. Een paniekaanval, die ook na mijn gebed niet wegging. Druk in mijn hoofd, die niet minder wordt na gebed. Slapen wat niet lukt. Of Xander eens een keer níet hoeft te huilen met het Emla plakken, maar wat altijd wel gebeurt. Of hij rustig mag blijven tijdens de onderzoeken, wat ook nog nooit is gebeurd. En ineens schoot mij het volgende gedicht in gedachten, wat ik graag wil delen.

Een verhoord gebed

Ik vroeg om kracht
– en God gaf mij moeilijkheden om mij sterk te maken

Ik vroeg om wijsheid
– en God gaf me problemen om me te leren die op te lossen

Ik vroeg om voorspoed
– en God gaf me hersens en spieren om mee te werken

Ik vroeg om moed
– en God gaf me gevaren om te overwinnen

Ik vroeg om liefde
– en God gaf me mensen met moeilijkheden om te helpen

Ik vroeg om gunsten,
– en God gaf me kansen

Ik kreeg niets waarom ik vroeg
– Ik kreeg ALLES wat ik nodig had

Dit gedicht geeft precies weer hoe het voor mij in het leven voelt. Vaak wil ik een briefje uit de hemel, of gewoon een onmiddellijke reactie van Hem. Of ben ik jaloers als andere mensen getuigen dat ze na het bidden zo'n rust voelen, en dat God meteen werkt, ze hebben ineens een prachtige passende tekst,  enz enz. 

Waarom werkt dat zo niet bij mij? Weet ik niet.

Maar ik kan met heel mijn hart amen zeggen op bovenstaand gedicht. Want dát is wat ik afgelopen periode ervaren heb! 

Oproepje

Volgende week wordt een gedenkwaardige week.

Op maandag krijgt Xander een laatste ‘eindcontrole’ zo aan het eind van de behandeling. En jawel, dan is ook de uitreiking van de bloemenkraal! En hoe mooi komt het uit, vlak voor zijn verjaardag?

Want op donderdag 15 december hoopt Xander 5 jaar te worden!

En tja,  wat bedenk je dan om deze twee heugelijke feiten te vieren? Een flinke fanfare op de stoep? Nee, te veel kabaal. 

Een eindeloze stroom cadeautjes? Nee, te veel meuk. Houden we niet van. En hij heeft al zoveel gekregen afgelopen jaar...

Uitgebreid uit eten? Nee, gedoe. Want Xander eet al een heleboel wel, maar ook een boel niet.

En ineens wist ik het: post! Xander heeft vanaf het begin van zijn ziekte veel kaarten gekregen, en dat vond hij echt geweldig! Postbode Hent werd ongeveer de vaste gast van elke dag. En soms worden er al hele verhalen met de postbode door de brievenbus gewisseld. Hent aan de ene kant, Xander aan de andere kant. En Xander is nog elke keer net zo blij met een kaart als aan het begin van zijn ziekte.

Hij meent ze ook al zelf te kunnen lezen. Dan gaat het vingertje naar de regels, en om de zoveel zinnen hoor ik ‘m zeggen: ‘We vinden dat je een hele knappe jongen bent!’. Dát heeft hij dus onthouden van alle post, haha!

Om de afgelopen bewogen periode voor hem met een klapper af te sluiten, hebben we daarom bedacht dat het misschien leuk voor hem zou zijn als hij zoveel mogelijk kaarten op zijn verjaardag krijgt.

Daarom deze oproep: wil je ook meedoen met deze verrassing voor hem? Stuur dan volgende week, voor zijn verjaardag op donderdag 15 december, een mooie kaart naar Xander. En natuurlijk het liefst een kaart met een auto, een vrachtwagen, een trekker, of wat er ook maar op wielen rijdt. Vooruit, het mag ook kunnen vliegen….

Het adres is:

Christinastraat 9

7075 AV  Etten (Gld)

En deel dit bericht gerust, hoe meer kaarten, hoe leuker!