Klopt het?

Klopt het dat het laatste blog van 7 september is?

Ja, dat klopt.

Nu zou ik bij deze constatering kunnen stoppen. Want: dan is het laatste blog niet meer van 7 september, en de vraag is beantwoord. Maar dat is ook wel een beetje flauw hè.

Ik heb de hint begrepen, en het is inderdaad wel hoog tijd voor een nieuw verhaaltje. Hoe het komt dat er zo lang niks gepost is? Het zal een combinatie van factoren zijn. 

Het gaat goed. Saai goed. Dus ja, veel veranderingen en andere spannende dingen zijn er eigenlijk niet.

Een writersblock? Ja, heeft er wellicht ook mee te maken. Op een gegeven moment eigenlijk niet meer weten waar we het nu eens over gaan hebben.

En het zal te maken hebben met hoe ik mij voel. Ik ben namelijk veel moe. Moe in de zin van lamlendig moe. Het zat zijn. Het gewoon bij tijd en wijle spuug- en spuugzat zijn. En nee, het leven is eigenlijk helemaal niet zo heel ingewikkeld momenteel. Maar er begint rust te komen. En dat betekent dat we, ik, dingen ga verwerken. Het betekent dat het saai begint te worden. Jawel, ook voor Xander.

We hebben ervoor gekozen om, zolang Xander nog in de kuren zit, niet bezig te zijn met naar school gaan of naar wat voor andere plek hij straks ook zal gaan. Hij is, hoe goed het ook gaat, natuurlijk kwetsbaar, en elke verkoudheid en griep van met name andere kinderen pakt hij op, en heeft gevolgen voor de kuren. Zolang hij ‘thuis’ is, heeft hij dit niet. En dus gaat het wonderbaarlijk goed met hem. Weinig vertraging, geen bloedtransfusies enzovoorts.

Maar Xander groeit door. Hij wordt groter, en we beginnen nu echt wel te merken dat het thuis saai voor hem begint te worden. Hij wil plannen hebben. Hij wil leren. Hij is na een paar uur wel klaar met zijn speelgoed. En dus komen de vragen. ‘Mama, heb je nog plannen voor vandaag?’ ‘Mama, wat ga je doehoen?’ ‘Mama, hoe lang duurt het nog voor papa thuis komt?’ En deze vragen komen niet 1 keer per dag, niet 2 keer, niet 3 keer, maar wel 10 keer per dag langs. ‘Mama, ik wil met de letters en de cijfers, maar jij moet me helpen!’. ‘Mama, wat is ‘straks’?’ ‘Mama, hoe lang duurt een uur?’

En aan mij de schone taak om ze te beantwoorden. En die eerste paar vragen kan ik nog wel pareren, of vriendelijk vragen om ze niet zo vaak te stellen. Maar de tweede helft wordt lastiger. Want hij wil zo graag leren. En als ik ergens géén geduld voor heb, is het wel thuis juffrouwtje spelen en dingen leren. Maar ja, daar wordt niet naar gevraagd. Soms denk ik: deze ziekteperiode van Xander doet een beroep op alle eigenschappen en facetten van mij waar ik juist niet erg bedreven in ben.

Geduld. Argh.

Dingen iemand uitleggen en leren. Nog erger Argh.

Iemand die constant om mij heen is. Nog een beetje erger AAAARGH! Zo’n gevoel van: ‘waar is hier de nooduitgang???’

En toch, ik moet het ermee doen.

We zijn aan het aftellen. Nog welgeteld 6 kuren, en dan krijgt Xander de zogenaamde bloemenkraal aan zijn kanjerketting. Dan is zijn officiële behandeling klaar. En dan? Vertel het ons maar.

Het normale leven weer op gaan pakken. Maar hoe? Waar te beginnen?

Mensen beginnen te vragen: ‘wanneer gaat Xander weer naar school?’ Vertel het maar. Hij is ten eerste nog nooit officieel naar school geweest. We zien dat hij de afgelopen periode, ook op sociaal gebied, erg gegroeid is. Maar nu in een reguliere kleuterklas zetten? Nee, dat is echt een te grote sprong. Maar waar dan wel? En wanneer? Hij is nog niet zindelijk. Hij heeft nog sondevoeding. Ook dat zijn terreinen waar nog veel stappen te nemen zijn.

Het gaat vast allemaal goed komen. Maar wanneer? Geen idee. Dus veel denkwerk, en nog weinig antwoorden. En dat kost ook energie.

Goed, dat zijn zo van die perikelen die komen en gaan.

Deden we afgelopen tijd dan geen normale bijzondere dingen? Ik scroll de camera van mijn telefoon eens door, en er komt geheid wat naar boven…

En ja hoor, het zal weer eens niet: met ome Wim op pad. Oldtimers kijken in Breedenbroek.

Met papa motorkleding en een helm uitzoeken.

Ons wekelijkse ritje Action, waarbij hij 9 van de 10 keer een auto weet te scoren bij zijn moeder.

We bouwden een tent in de woonkamer.

En nog steeds komen er kaartjes en zelfs een cadeautje binnen!

Voetballen in de plassen.

En smullen van zelfgemaakte appeltaart.

Aanstaande maandag hebben we weer de kuur in het Maxima. Als het goed is, is dokter Martine dan weer terug van vakantie. En dan krijgt hij een echo van de buik, om te controleren of de chemokuren zijn lever niet aantast. Een routinematig onderzoek. Niet leuk, niet pijnlijk, maar nodig voor de check.

Zo gaat het hier dus. Niets bijzonders, en dat is goed. En langzaamaan ook een beetje saai. Maar liever saai dan consternatie in het ziekenhuis, dus gaan we hopelijk ook de laatste maanden saai doorbrengen!