Kuur nummer zoveel en blogvakantie

De kuur zit er weer in! Het was de lichte kuur, in Ede, en dat betekent minder lange reistijd, en op tijd geholpen worden. Met drie kwartier was het gefixt. Wegen, meten, bloeddruk, temperatuur, aanprikken, bloed aftappen, chemo toedienen, afkoppelen, kralen uitzoeken, en gaan. We waren rond 15.00 uur weer thuis. 

De verpleegkundige gaf aan dat ik nog even gebeld zou worden over de bloeduitslagen. Ik gaf aan dat dat wat mij betreft alleen maar hoeft als er echt grote afwijkingen zijn. We hebben inmiddels al zoveel waarden, ik geloof het wel, daar ben ik nu niet nieuwsgierig naar. We spraken af: geen bericht, goed bericht.

Xander deed het goed. Naar omstandigheden dan, want natuurlijk nog steeds angst en huilen en paniek. Maarrr...zoals hijzelf meteen erna concludeerde: 'ik heb níet overgegeven!'. Zie je wel, er is altijd wel wat positiefs te melden! 

De volgende kuur is over 2 weken, de laatste zware met de Doxorubicine. Ook nu de uitslagen zo goed zijn, blijft het schema wat chemokuren betreft onveranderd. En dat is goed. Wat extra tegengif tegen de eventuele overgebleven kankercellen kan nooit kwaad. 

Dat betekent dus dat we de rest van Ronalds vakantie waarschijnlijk ziekenhuisvrij zijn. En dat is fijn, en ook nodig.

Sinds de goede uitslag merken we, vooral ook ikzelf, vooral fysiek een bepaalde ontspanning met de daarbij behorende gekke kwaaltjes. 

Ik was natuurlijk al niet fit, maar zo heb ik al een week mijn oor dicht zitten. Ik vermoed vocht áchter het trommelvlies. Niet erg, wel irritant. Ik heb ineens een ontstoken oog. En ik voel me op de gekste tijdstippen zo intens moe, en val dan zo op de bank in slaap. Ik probeer er als het maar enigszins kan vooral aan toe te geven. Er is nog zoveel moeheid en stress wat eruit moet en zal komen. 

Vanavond aten we vroeg warm, en omdat het zo lekker weer was geworden besloten we een uurtje naar Zutphen te gaan. We liepen wat rond, ik zat heerlijk een poos met mijn voeten in de rivier (o, heimwee naar vroeger!), en we aten een ijsje. Gewoon, simpel, fijn er even uit. 

De komende twee weken hou ik , naast onze gewone vakantie, ook een kleine blogvakantie. Mits er niks tussendoor gebeurt natuurlijk. Maar er zal waarschijnlijk ook niet veel bijzonders te melden zijn. En om u nu allemaal op de hoogte te stellen van een dwarszittende scheet of ander onschuldig fysiek ongemak, dat is nou toch ook weer beetje overbodig. We hopen op 2 rustige weken. En mocht dat niet het geval zijn? Dan is het ook wat het is, anders was het wel anders geweest.

Tjonge, waar komt die wijze uitspraak toch vandaan?