Nee, alle gekheid op een stokje: het is vandaag niet een dag waar we enorm naar uitgekeken hebben. Maar nu het eenmaal zo ver is, laat het dan ook maar gewoon gebeuren.
Het is eigenlijk helemaal geen dag waarop er zoveel bijzondere dingen moeten gebeuren. Maar wel een dag waarop eigenlijk alle dingen moeten gebeuren waarvan je weet dat Xander daar niet blij van wordt.
Aanprikken, plasje opvangen, 2 aparte echo's (van de buik en het hart), onder narcose voor CT-scan, en hoogstwaarschijnlijk sonde vervangen zonder narcose. Oja, en hij moet dus vanaf 8.00 uur nuchter blijven. Dat laatste proberen Ronald en ik al dagen. Nee, niet dat we niet mogen eten, maar mentaal nuchter blijven. En zag ik er afgelopen dagen soms ineens erg tegenop, vanaf gisteravond heb ik zoveel mogelijk de nuchterknop omgezet. Nu gaan we er tegenaan. Alle gedachten over dat het zielig is, niet leuk, medelijden enzovoorts bannen we nu even uit. Oké het is niet tof. Maar zelf huilen en erover nadenken en verwerken doen we na de tijd wel. We gaan er nu het maximale uithalen en doen wat we moeten doen. In de wetenschap dat het voor het goede doel is, en dat veel dingen ook geen pijn doen, maar hooguit vervelend zijn.
En de eerste hobbels hebben we genomen! Zo hebben we Xander al verteld dat we hele dag in het ziekenhuis moeten zijn. En ja, dat leverde even wat gehuil op, maar al snel was dat ook weer over. En ook het plasje is in de pocket.
De vorige keer in het Maxima kregen we onverwachts op de behandelkamer een potje in handen gedrukt. Of we Xander even wilden laten plassen. Xander herkende het potje en ging al onmiddellijk in de weerstand. Bovendien is hij niet zindelijk meer, én als de dood voor die automatische wc's in het Maxima die doorspoelen op het moment dat het niet hoeft. Na 2 scènes waarbij het water overal vandaan kwam, behalve waar het moest, stopte ik gefrustreerd het potje in mijn tas. En ik gaf dr. Martine te kennen dat een plasje prima is, maar wel thuis opgevangen.
Hoe doe je dat thuis dan?, vraagt u zich af. Want hij wordt al boos en bang als hij het potje met de gele deksel ziet. Nou, ik plaats een bak die precies in het gat van de wc geklemd past. Wc-verkleiner erop, en hij heeft vanmorgen rustig zijn plasje gedaan. Is het nog van belang te vertellen dat ik daarvoor de groene Tupperware slabak neem, omdat die precies past? Nee hè. Nou dan vertel ik u dat ook niet, anders lust u de sla niet, mocht u ooit bij ons blijven eten.
Goed, dus dat plasje is gedaan. Ik heb de sondevoeding nog even hoog gezet voor hij straks eraf moet. Dat is al bijna zie ik.
Inmiddels rijden we op de A12, en kunnen we de vele Zwarte Cross caravans niet meer tellen die ons tegemoet komen. En knipperen de matrixborden alweer. We schuiven maar weer geduldig aan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten