100 + 1 en op zoek naar trekkers

We hebben een heugelijk feit te vieren. We zijn de 100 gepasseerd! 100 blogs sinds we weten dat Xander ziek. Toen ik begon met schrijven had ik nooit gedacht dat we zo ver zouden komen. Is die mijlpaal reden tot een feestje? Ik vind van wel. Natuurlijk, enerzijds hadden we dit hem en ons willen besparen. Maar anderzijds, wat heeft God ons in deze tijd ook veel mooie, warme, fijne en indrukwekkende momenten en mensen om ons heen gegeven! En wat ben ik dankbaar dat ik op deze manier, het schrijven van blogs, jullie op de hoogte mag houden. Dat het blog nog steeds zoveel gelezen wordt. Dat mensen naar me toekomen met: 'het klinkt gek, en de situatie is natuurlijk niet fijn, maar ik vind het gewoon leuk om je blog te lezen. Ik kijk elke keer weer uit naar een nieuw stukje!' En dat vind ik fijn om te horen. Want naast dat het een ideaal middel is om iedereen op de hoogte te houden, is het voor mij een enorme uitlaatklep. En ik heb me al die tijd voorgenomen: ik wil eerlijk zijn in mijn stukjes. Maar vooral ook laten zien dat het leven met deze ziekte zwaar is, maar niet onoverkoombaar. Dat het leven gewoon doorgaat. Dat we veel fijne en normale momenten hebben. Ja, dat er dus ook heel veel dagen zijn dat ik, gelukkig, 'onzinstukjes' kan schrijven. Onzin, in die zin dat het niet zwaar of heftig is. Maar gewoon over die heerlijke allerdaagse dingen, die ons leven gewoon goed maken. Waar we ons weer aan optrekken, omdat er heus wel ook veel zware momenten zijn. Maar we willen die niet de boventoon laten voeren. 

We zijn dankbaar voor wat God ons in deze tijd heeft gegeven. Dankbaar voor deze ziekte? Nee, zo kan ik het niet zien. Maar als God ons dit niet op ons pad had gebracht, hadden we ook zoveel zegeningen niet gehad. Hadden we niet geweten hoeveel lieve mensen er om ons heen staan, (die ik soms zwaar verwaarloos), maar die er in deze tijd wel bleken te staan. Biddend om ons heen. Met een luisterend oor. Met praktische hulp. Met een bemoedigend appje. Hoe klein ook, we zijn zo dankbaar ervoor. 

Goed, dat waren zo wat jubileum-overdenkingen en bespiegelingen. Het is weer hoog tijd voor de dagelijksche dingen. Zoals gisteren...

We hebben echt ons best gedaan. Echt! Maar het is ons helaas niet gelukt: we hebben gisteren onderweg geen enkele boze boer waargenomen. Op de heenweg hebben we welgeteld één trekker gezien. Een plaatje op de zijkant van de vrachtwagen. En op de terugweg was de score ook 1. Een ijverige gemeentewerker in een trekker die de kanten aan het maaien was in Ede. Tjonge, dat was wel even teleurstellend! Anderzijds: ze blijken dus wel goed te luisteren. Zus, ik ga je vaker inschakelen, je hebt goede connecties en overwicht! En ja, uren stilstaan voor een paar hooibalen is natuurlijk ook niet geweldig. Alhoewel, ze hadden het gisteren mogen doen, áls het maar vlak vóór ons was. Dan hadden we een mooi verzetje gehad. Had ik gevraagd of Xander even in de trekker mocht zitten, en een gezellig praatje met de boeren gemaakt. Want 't is gewoon goed volk hoor. 

Goed, niks van dit alles. Sterker nog, het was de snelste kuur tot nu toe. We scherpen het record steeds meer aan. 13.15 uur weg, 15.40 uur thuis. 

Xander had geen eens tijd om uitgebreid te spelen. 

We werden snel uit de speelkamer gehaald, de controles werden gedaan (Xander wordt elke week een beetje zwaarder, hij groeit echt goed door!), de vervelende 10 minuten in de stoel moesten gedaan worden, en toen konden we alweer naar huis! Nu hopelijk genieten van een rustige week, voor we opgaan voor de zware kuur....