Van een leien dakje

Deze week is echt een ontzettend goede week. Xander voelt zich goed, doet dus ook maar weinig tot geen middagslaapjes (dat is dan wel een beetje jammer voor zijn moeder), speelt urenlang buiten,

eet tot mijn verbazing tosti met hééééél veel saus

en als klap op de voorpijl is hij vanmorgen weer een paar uurtjes naar school!

Omdat ze moeders wel in de buurt willen hebben voor ‘je-weet-het-tenslotte-niet’, zit ik ook op school. In het lokaal ernaast. De administratie te doen. En een blog te schrijven.

Xander vond het, zoals eerder toen hij hier begon op de Notedop, wel weer heel erg spannend en moest even huilen. En die spanning hadden de andere kindjes ook, dat zag je aan alles. Maar inmiddels wordt er veel gespeeld, en ik ga er vanuit dat het verder goed gaat. Gelukkig zit de deur dicht, haha, ik hoef tenslotte ook niet alles van mijn kind te horen en te weten… 😉 

Echt bizar hoe snel de tijd gaat als je dan zo weer naar school rijdt. De laatste keren vroor het flink, waren de bomen kaal, de zon stond nog laag. En nu? De bomen vol in blad, alles staat in bloei, de zon stond al hoog aan de hemel…echt een gekke gewaarwording!

We genieten enorm van deze goede dagen. We verwachten dat het komende week een stuk minder zal zijn. Xander krijgt namelijk maandag een zware kuur, o.a. met doxorubicine. En die gaat hem echt weer ziek maken. Plus dat we de maandag dan al beginnen met een lange dag in het ziekenhuis. Je  gelooft het niet, ik dacht dat het niet vroeger kon, maar we moeten nu om 7.30 uur in het Maxima zijn. Het zijn toch barbaarse tijden! Hopelijk is het voordeel dat we dan ook re-de-lijk op tijd naar huis kunnen. Alhoewel we ook daar maar niet teveel vanuit gaan, want het ziekenhuis blijft het ziekenhuis, en dat betekent vooral heul veul wachten.

Over die doxorubicine gesproken. Vorige week had ik dokter Martine aan de telefoon en bespraken we de uitslag van de tumor en de vervolgbehandeling. Ik had het grootste gedeelte bellend in de hal en op de trap doorgebracht, zodat Xander niet alles mee zou krijgen.

Toen we daarna zouden gaan eten, klimt Xander op zijn stoel en zegt hij ineens: ‘de doxorubicine maakt de tumor kleiner’.  Wáááát? En ja hoor, daar kwam het woord weer vloeiend uit zijn mond: ‘doxorubicine’. We moesten zo hard lachen. Kinderen pakken echt alles op, geweldig!

Dus, kortom: het gaat hier van een leien dakje, en daar genieten we vooral van. Want er zullen vast weer andere tijden komen!