Het ging zoals het moest

Hoera, de CT scan ging door! Xander werd gewogen en níet te licht bevonden, en werd dus goedgekeurd voor de CT scan. Hij snottert nog iets en hoest iets, maar de longen waren prima, temperatuur was goed, en dus kon het allemaal zoals gepland doorgaan. 

Omdat de afgelopen dagen de sonde regelmatig verstopt zat, kon deze gelukkig ook nu onder narcose vervangen worden. 

De CT scan was leuk. Echt leuk. Huh?, hoor ik jullie denken, leuk? Voor Xander niet. Alhoewel hij er iets minder gespannen in ging als de vorige keer, moest hij op de behandeltafel wel weer hard huilen. En tijdens het zingen van een liedje viel hij in mijn armen in slaap. Ik zei tegen de aardige anesthesist met een Duitse tongval: 'dat vind ik het fijnste moment, wanneer je Xander slap en ontspannen voelt worden, en je weet dat hij zich nergens meer bewust van is'. Dat vond de anesthesist wel mooi om te horen, de meeste ouders vinden dat moment juist het moeilijkst. 

Na 10 minuten in de wachtkamer te hebben gezeten, kwam de verpleegkundige naar ons toe. Of en op welke manier we de sonde wilde vastmaken op zijn neus. Tegelijk stak de anesthesist bij de andere deur zijn hoofd om het hoekje, met dezelfde vraag. En toen: 'of zou je dat zelf bij hem nu willen doen?' Ik reageerde enthousiast: 'ja, leuk, interessant!' 

Ik mocht dus binnen een kijkje nemen, terwijl Xander nog onder narcose was. Ik vond me dat toch een partijtje leuk!! Nee, ik was niet in de war of emotioneel om Xander daar te zien liggen, met ogen die net niet dicht waren, mond open, sondeslang half erin...  Ik heb het al vaker gezien, en weet dat hij er niks van merkt. 

De anesthesist liet me vooraan staan, vertelde waar ze met de stethoscoop naar luisteren in de buik (namelijk of de sondeslang niet per ongeluk in de luchtpijp zit), hoe ze dat nog meer controleren, en we grapten wat af! Zo vertelden ze dat bij de CT scan ze ook volwassenen soms maar wát graag onder narcose zouden willen brengen, want dan zijn ze zoveel handelbaarder. 

Ik kon merken dat ook zij het leuk vonden om een moeder erbij te hebben die nuchter, vrolijk en geïnteresseerd was.

De anesthesist was heel belangstellend wat Xander precies had, maar ook wat deze onderzoeken mentaal voor invloed hebben. 

Xander was redelijk snel wakker, mopperde nog wat, maar nu we weer in de auto zitten is hij verbazingwekkend vrolijk. Hij heeft zelfs een halve reep ontbijtkoek naar binnen zitten werken! Verbaast u niet, verwondert u slechts. 

Weer een stapje gezet. Morgen een dagje thuis, en dan donderdag de opname voor de operatie. We hopen dat de conditie van Xander zo blijft en het door kan gaan. Maar garantie tot aan de buitendeur, alles kan weer wijzigen.

Inmiddels kunnen we zelfs gewoon doorrijden op de A12, het moet niet gekker worden. 

Oja, en voordat we weggingen hebben we nog een extra temperatuurcheck bij Xander laten doen. Het gaat ons niet weer gebeuren dat we hals over kop terug moeten....!