Weerstand

Ze zeggen wel eens als een kind twee jaar wordt of is: ‘ik ben twee en ik zeg nee!’. In het geval van Xander was het vaak: ‘ik ben drie en ik wil nog steeds nie!’ En inmiddels is hij vier, en heb ik bij vlagen nog het gevoel dat we, wat dat betreft, nog steeds bij twee jaar zijn blijven hangen.

Zeker nu hij in dit ziekteproces zit, komen er veel dingen op hem af die natuurlijk niet leuk, niet makkelijk, onwennig en gewoon ronduit vervelend zijn. En dat stuit op nog wat meer weerstand dan we soms al wel hadden.

Zo zijn de ochtend- en avondrituelen, waar hij soms niet al te veel zin in had, flink uitgebreid met alle handelingen die erbij zijn gekomen. En eigenlijk zijn al die handelingen gewoon ronduit stom voor hem. Maar ja, ze moeten gebeuren.

Naar de wc gaan? Meneer weigert simpelweg. Omdat hij bang is voor de sondeslang die een paar keer per ongeluk in de pot bungelde. Of aan het toiletblokje bleef hangen, wat natuurlijk niet lekker voelt in de neus. Dus doen we tegenwoordig maar eerst de voeding eraf, zodat hij in ieder geval niet met zo’n lange slang naar de wc hoeft.

Een luier omdoen? Het omhoog houden van zijn shirt, zodat we er goed bij kunnen, dat levert werkelijk élke keer strijd op. Want schuiven wij het omhoog, hij schuift het onmiddellijk weer naar beneden. We mogen op geen enkele manier in de buurt van zijn buik komen of kijken. Ook al heeft hij daar geen pijn, ernaar kijken is voor hem hetzelfde als: ze gaan er vast wat mee of aan doen.

Het omkleden? Volgende scéne. Zeker als het hemd ook verschoond moet worden. Want hij is als de dood dat er iets gebeurt in de omgeving van de PAC (kastje onder de huid). Dikke tranen, en ondertussen praat hij zichzelf moed in: ‘mama doet het hééééél voorzichtig. Het gaat héééélemaal goed!’.

Door de chemo heeft hij ook een enorme droge huid gekregen. Dus wil ik het minimaal 1 keer per dag insmeren met créme. Jullie kunnen al vast bedenken hoe dol hij daar op is…

Dan: het opnieuw opplakken van de sondeslang op zijn shirt. ‘Hij zit niet goed! Hij zit bij mijn oor! Mama moet de slang aan de kant doen’!

Het toedienen van de medicijnen via de sonde: zodra hij de paarse spuitjes ziet, moeten onmiddellijk papa én de telefoon aanrukken. Want ondanks dat het geen pijn doet, blijft hij het zo ontzettend naar gevoel vinden. Terwijl ik het al héél langzaam toedien, en probeer het zoveel mogelijk op kamertemperatuur te doen, en hij dus afleiding van papa en/of de telefoon heeft.

Het aansluiten van de voeding: dat lijkt hij redelijk te accepteren. ‘Okééé.’  Alhoewel de slang natuurlijk nooit goed ligt. ‘Mama moet die slang aan de kant leggen!’.

Maar…als de nood hoog is, zijn Jip en Janneke nabij! Want áls dan alle rituelen gedaan zijn, dán gaat papa een verhaaltje lezen uit Jip en Janneke. En dan zijn alle nare dingen gelukkig weer verdwenen. Want beer is uit het vliegtuig gevallen, net als Poppejans. Maar ja, piloot Jip kon niet terug. ‘We zitten al 100 meter hoog, we zitten al in Afrika!’.

Maar ja, Poppejans had een parachute om, maar beer niet. En als mama Janneke naar piloot Jip gilt: ‘ooooooooh, mijn kind valt uit het vliegtuig, zónder parachute’, dan is de enige juiste conclusie van piloot Jip: ‘Dán is hij dood. Niets aan te doen’.

Ik blijf die verhalen van Annie M.G. Schmidt fantastisch vinden.

Buiten alle ongemakken om, had Xander vandaag een redelijke dag. In ieder geval iets actiever dan gisteren. We kregen oma op bezoek, er kwamen nóg weer kaarten, we maakten een ommetje met de bakfiets, alle knuffels mochten helpen knippen in een tijdschrift, er werd een pitstop-opstelling gemaakt met auto’s, naar de hoogwerker bij de overburen gekeken, en verder ook vooral veel gehangen en geslapen.

We zijn voornemens Xander morgen een knipbeurt te geven. Want ja, het onvermijdelijke lijkt te beginnen: toen Ronald vanmiddag een aai over de bol van Xander gaf, had hij een hele pluk haar in zijn hand. Ik had vanmorgen al verdacht veel haren op zijn kussen gevonden.

Helemaal kaal knippen we ‘m nog niet, gewoon heel erg kort, en zien wel hoe het proces verder gaat.