We besloten vandaag dat Xander fit genoeg was om een dienst in de kerk te kunnen meemaken. Het begin was even stroef: hij weigerde uit bed te komen, wilde niet naar de wc, maakte zich dusdanig kwaad dat hij kotsend van het hoesten en huilend op de wc zat. Maar eenmaal in de Daihatsu ging het wel weer, en kreeg hij er langzaamaan zin in.
En wat deed de dienst hem goed!
Want vanaf dat we vanmiddag thuis kwamen vanuit de samenkomst (kerk), hebben we echt het gevoel de oude Xander van 4 weken geleden weer even terug te hebben.
Hij holde door de kamer alsof hij een echte sporter was. De planten moesten op tafel want híj ging wel even de ramen poetsen.
Daarna kloste hij met papa's Zweedse klompen door de kamer. Vervolgens moest kikker in de klomp: 'kijk mama, Kikker heeft een huisje!'. De muziek moest vooral hard aan. En toen papa thuis kwam, kreeg hij weer een ouderwetse grijns en een luide uithaal: 'Heeeeeeeeeeee daar is papa!!! Jaaaaaaaa!'
En toen hij tot slot een half schaaltje met yoghurt, vla en druiven op at, voelde ik me gewoon een ontzettend tevreden moeder. Die gouden momenten hebben we maar mooi te pakken!
En nu? Hij is nog steeds energiek. Hij is aan het tennissen met knuffel 'Chemo-Casper', waarbij al bijna de lamp gesneuveld is, en springt op de bank en weer er vanaf. Af en toe trekken we naar elkaar onze wenkbrauwen op van verbazing, maar we genieten vooral intens!
En morgen? Naar dokter Martine, jeuj! We moeten er dit keer om 11.15 uur zijn volgens mij. Zal nog wel in de corona-setting zijn, want het protocol is: je bent pas coronapatient áf als dat formeel bewezen is. Dus zal hij morgen nog wel een wattenstaaf in zijn neus en keel krijgen. Ook geen hobby van hem, maar we voegen 'm maar toe aan het rijtje 'noodzakelijk kwaad'. Daaronder vallen onder meer: zalf opbrengen op de PAC, in een potje plassen, aanprikken, bloed afnemen, met stethoscoop naar de longen luisteren, buik voelen, 'spierballen meten' (bloeddruk opmeten), temperaturen, chemo toedienen, nog een paar spuitjes er doorheen jassen, lijn er weer vanaf halen: hij heeft er stuk voor stuk een ontiegelijke hekel aan. Maar ja, in het Achterhoeks zeggen we wel eens: 'attamottamotta'. En tja, het moet.
We nemen Guusje en Raffi en Kikker mee voor de geestelijke ondersteuning. En dokter Martine maakt natuurlijk een hele hoop goed.
En op de snelweg rijden is ook leuk. Ach, komt vast goed allemaal.
Hopelijk kunnen we de koffers weer ongebruikt mee terug nemen. Op naar een nieuwe kuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten