We begonnen de dag met wegen en meten. Hee, weer 2 ons erbij, netjes! De bloeddruk was iets aan de hoge kant, maar dat kwam door alle stress. De weeg-en meetzuster bedacht dat het leuk was om hem misschien te kalmeren door bellen te blazen. Ik kon haar gelukkig net op tijd er vanaf houden. Want bellen blazen = nog meer stress. En stress, daar hebben we er al genoeg van op zo'n dag.
Daarna de echo. En nee, dat was niet leuk voor Xander. Hij heeft zo liggen huilen! Hij werkte ondanks het huilen redelijk goed mee, maar was zo verdrietig. Toen hij ook nog op zijn buik moest liggen, om beelden van de rugkant te maken, was het drama compleet.
Gelukkig had hij daarna een uurtje om naar het leuke uit te kijken: dokter Martine!
Ze liep langs de wachtruimte, nog vóór ze ons op kwam halen, en zei gelijk in het voorbijgaan: 'echo ziet er goed uit'.
Dat goed hield later in, dat de tumor in ieder geval níet gegroeid is. Hij was héél iets afgenomen. Niet veel, volgens het vakjargon 'minimale afname'. Maar, het ís een afname. Dus gewoon door met het behandeltraject zoals ingeslagen.
De magie van dokter Martine op Xander is zo leuk om te zien. Zij kreeg het vandaag voor elkaar dat hij zonder te huilen toestond dat ze zijn shirt en hemd omhoog deed, en zijn buik voelde. Alles wat zij doet vindt hij goed, hij begint er soms zelfs bij te lachen.
Aan het eind van het consult mocht Xander ook een vraag stellen. Die had hij niet echt, maar toen bedachten verpleegkundige Leonie en ik op hetzelfde moment dezelfde vraag: 'welke auto zou dokter Martine hebben?'
'Een zwarte!', antwoordde dokter Martine.
Ik: 'ah, ik begrijp het al, iemand die het niet zoveel interesseert! Weet je wel wat voor brandstof je moet tanken?'
Dokter Martine lachend: 'ja, staat op de tankdop!'
Nee, dat waren natuurlijk grapjes, het bleek een zwarte Audi te zijn. We hebben afgesproken dat we voortaan gaan zwaaien naar elke zwarte Audi die we tegenkomen. Want het kán dan dokter Martine zijn, je weet het niet....
Na de toediening van de chemo (aanprikken, bloed afnemen, toedienen, afkoppelen: weer heel veel huilen, maar wel als beloning de kralen!), gingen we naar mevrouw en meneer-in-opleiding Genetica. Daar mochten we alle familiegeheimen op tafel leggen (wat afwijkingen betreft dan hè), en werd een mooie stamboom gegenereerd. Wordt later vervolgd, als tenminste gebleken is dat het om een Wilms tumor gaat, dat is nog even afwachten.
En nu naar huis! Xander is ontzettend moe en overprikkeld, dus hopelijk slaapt hij nog even. En anders straks nog even een poosje naar bed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten