'Je bent gestopt met bloggen hè!’
Ik draai me om naar degene die me aanspreekt. Gestopt? ‘Nee hoor!’
Ik kijk eens terug op het blog. Precies een maand geleden dat ik geblogd heb! Ja, dat is toch wel een hele poos.
Hoe de stand van zaken momenteel is? Daar kunnen we kort en krachtig over zijn. Het gaat goed met Xander. Heel. Erg. Goed.
Hij plast, hij poept (allemaal keurig op de wc, na het luidruchtig te hebben aangekondigd), hij eet, ook zijn avondeten, zijn haar komt weer terug, hij heeft energie, hij speelt, hij moppert… Tja, wat doet hij niet? Oja, hij gaat nog niet naar school.
Maar ook daarin zijn en worden stappen gezet. Afgelopen woensdag hebben we de intake hiervoor gehad.
Xander gaat niet gelijk naar regulier onderwijs. Hij zal beginnen op speciaal onderwijs, en wel in de zogenoemde ‘combigroep’ op de Isselborgh in Doetinchem. Dit is een combinatiegroep van onderwijs én zorg. Vanuit zowel speciaal onderwijs als Entrea Lindenhout (waar hij eerder naar een groep ging) zal bekeken worden hoe het met hem gaat in een groep, hij mag gaan wennen aan school, en er wordt bekeken wat zijn 'onderwijsbehoefte' is, om het met een duur woord te zeggen.
De startdatum is nog niet bekend, maar het zal waarschijnlijk binnen nu en een paar weken zijn.
Dat is snel!, hoor ik u denken. Klopt. We hebben uitstel van de leerplicht tot 1 maart, maar omdat het nu al zo goed gaat, gaan we niet tot die datum wachten. Er is een plek vrij, dus dan ook maar starten wanneer het kan.
Het was een fijn intakegesprek. Ondanks dat Xander niet mee hoefde, gingen we toch met z’n drieën.Want ja, praten over een papieren kind, dat is toch niks? Ik wilde graag dat alle aanwezigen ‘m even zouden zien. En zo kon ook de gedragswetenschapper die erbij zat met eigen ogen zien wat het verschil is tussen Xander tussen een groep volwassenen, en Xander in een groep met kinderen, met de daarbij behorende prikkels. We liepen namelijk alvast eens even naar zijn toekomstige klas toe. En natuurlijk, dat is voor iedereen spannend zo’n eerste keer, maar zeker voor Xander.
Ik deed het gesprek grotendeels alleen, omdat Ronald een rondje ging lopen/rijden met Xander. Na het gesprek zei ik tegen Ronald: ‘Die man hé, die erbij was, die van de Isselborgh zelf, dat was wel een halve psycholoog volgens mij. Weet niet wat voor functie die heeft. Die prikte zo door me heen toen ik ons verhaal naar zijn inzicht ‘stoer had verteld’. Ik werd ineens emotioneel…..’
Google ik vandaag zijn naam, blijkt dat die man de directeur van die school is….. Dus……
Mooi eigenlijk, mensen die gewoon niet op basis van hun functie maar als mens je verhaal aanhoren.
Of ik heb gewoon totaal niet opgelet toen hij zich voorstelde, dat kan natuurlijk ook.
Zo, dat was school.
Zijn er dan helemaal geen dingen waaraan we kunnen merken wat voor heftig traject Xander achter de rug heeft? Ja, dat wel. Zo loopt hij nog steeds niet zo goed. En ook heeft hij regelmatig ’s nachts last van pijn in één van zijn voeten of benen. Dit is een bekende bijwerking bij Vincristine, één van de chemo’s die hij heeft gehad. Maar dit kan ook groeipijn zijn, en wat het dus nu precies is weten we niet. Gelukkig doet paracetamol wonderen. Alhoewel hij ook dat nogal vervelend vindt. Is ook niet grappig, midden in de nacht een pil in je bil geduwd te krijgen. Maar moeders wordt er steeds sneller in. En zeker als zij ook nog zo gek is om midden in de nacht als beloning even een kort verhaaltje van Jip en Janneke voor te lezen, dan is het leed ook wel gauw geleden. En hij slaapt ook lekker erop, dus 1 en 1 is 2.
En verder? We hebben tot nu toe fijne weken achter de rug. Gewoon, heel gewoon. Maar ooo zo fijn, zo zonder ziekenhuisbezoeken.
Rond kerst en oud&nieuw had Ronald twee weken vrij. En daar maakte ikzelf schandalig misbruik van, om tijd voor mezelf in te pikken. Heerlijk, even zonder Xander de dingen doen.
Maar we deden ook dingen samen hoor!
We gingen een dagje naar Den Helder....
We hielden de internationale Ettense sjoelkampioenschappen, ook met tante Elsbeth, en met ome Menno en tante Dorothée.
We (lees: Ronald) hingen een nieuwe lamp boven de tafel.
We bewonderden elke paar dagen weer het haar op Xanders hoofd. Oh, het wordt steeds langer!
En de verrassingen houden nog steeds niet op.
Robert kwam langs, even als verrassing 'een vrachtwagentje brengen'.
Maar ja, jongens van defensie schijnen het nooit in kleine proporties te kunnen doen. Daar kwam Robert, in z'n tenue, met 2 grote dozen. En wat daar toch allemaal weer uitkwam....! Geweldig! Collega's van Robert: bedankt!!!
En boys will be boys: een kwartier na het uitpakken zaten er niet 1, maar 3 jongetjes te spelen.🤭
