Het einde komt in zicht!

Ondanks dat Xander veel dingen spannend vindt, is het tegelijk fascinerend te zien hoe snel dingen ook weer gewoon en gewend raken voor hem.

Hij vindt het al 2 nachten prima dat ik in de ouderkamer slaap, en niet naast hem. En dat is fijn, toch even elk je eigen ruimte hebben. En hij weet dat hij altijd mag en kan roepen, en dan sta ik ook met een paar passen naast zijn bed. Meestal, als 's nachts een verpleegkundige langs komt voor controle of het verwisselen van de epiduraal spuit, zit ik er ook even bij om hem gerust te stellen en in slaap te sussen. 

Vanmorgen om 6.00 uur zou de pijnstilling via de epiduraal uitgezet worden. En inderdaad, iets na zessen hoor ik voorbereidend geritsel en gerommel bij de deur. Al snel hoor ik de deur zachtjes opengaan. Ik zit in dubio: spring ik er nu uit? Maar ik heb mijn pyjamabroek niet aan, want vannacht uitgetrapt toen ik het bloedheet had. Alsof dat trouwens iemand in een ziekenhuis interesseert, hoe je erbij loopt of ligt...🙄 Ik besluit te blijven liggen en af te wachten. Het gesnurk van Xander houdt op. Gerommel bij de pomp. En ineens hoor ik Xanders stem:

'Wat kom je doen?'

Ik grinnik in mezelf. Goed zo Xander, regie houden! Ik hoor zachtjes fluisteren. En kennelijk is het goed, want al snel sluit de deur weer, en niet veel later hoor ik weer het bekende gesnurk. Topper! 

Tussen de middag is Xander bevrijd van zijn epiduraal, catheter, hartmonitor en vochtinfuus. Dat was voor hem moeilijk. Hij moest namelijk weer naar de behandelkamer, en dan weet hij wel hoe laat het is. Illusies dat hij zulke medische handelingen een keer zonder angst en huilen zal doen, die heb ik niet meer. Waar ik me op focus is dat hij niet te ver daarin doorschiet, ik blijf tegen hem praten en eerlijk vertellen wat er gebeurt, en ervoor zorgen dat hij bereikbaar blijft. Ik til hem zelf ernaartoe, en terwijl hij heel dicht tegen mij aan ligt en zich stijf aan mij vastklemt, beginnen de verpleegkundigen hun werk. Ik vertel hem wat ze gaan doen, maar vooral waarom ze het doen. Dat hij straks eindelijk van bijna alle snoeren verlost is. Dat hij straks fijn weer een luier om krijgt en de broek aan. Hoe verrast papa zal zijn als hij terugkomt. Xander huilt en blijft maar herhalen dat hij bang is. Maar hij blijft naar me kijken en legt zijn neus tegen die van mij. Zijn wimpers, niet zoveel meer want ook die vallen uit door de chemo, komen tegen mijn bril. Ik vertel hoe trots we op hem zijn. Dat hij bang mag zijn en mag huilen. Maar ook dat hij goed naar mama moet blijven kijken en moet focussen op wat ik vertel. En elke stap die gedaan is wordt uitgebreid geprezen. En zo komen we stap voor stap door zulke handelingen heen. Hoe moeilijk ook, hij doet het zó goed. 

En na een kleine powernap kwam meneer zijn bed uit om op zijn BMW te racen. Nou ja, veel snelheid zat er niet in. Een grote afstand werd het ook niet. En er werd flink gemopperd. En hij had last van van alles. Maar toch was ik dolblij dat ik dit plaatje weer kon schieten!

En als het zo goed blijft gaan? Dan mogen we morgen naar huis!! Nou, dat is wel een reden om de vlag uit te hangen...en dat zullen ze morgen vast allemaal doen! 

Ik besloot in een loos moment een bedankje op te schrijven op het grote memobord. 

Want dankbaar zijn we, voor alle goede zorgen en kundigheid die we hier mogen ervaren.